Fragment

Er zijn veel mensen die ervaren dat ze een probleem hebben, of steeds maar weer in een situatie geraken die ze niet prettig vinden. Moeite met mensen die groter lijken, moeite met een plaats in te nemen, last bij …., het moeilijk vinden om de kinderen op te voeden, moeite om een relatie lang intiem te houden zonder strijd, moeite je aan iemand te hechten: steeds maar weer datgene meemaken dat je niet wilt, of steeds maar niet meemaken dat je zo graag wilt.
Jaren achtereen willen mensen veranderen. Soms ontdekken mensen dat het veranderen geen heilzame weg is en dat het misschien belangrijker is om de manier van leven te aanvaarden die men toch al heeft: als het toch al zo is, waarom dan niet helemaal, met inbegrip van alles?
De moeite om pijn te vermijden huist in veel persoonlijke thema's. De pijn die het gehele leven gedragen wordt, pijn die vastzit aan beloftes aan de ouders, de pijn van het missen van geborgenheid, de pijn van het telkenmale mislukken van de hechting binnen het nieuwe partnerschap met degene die het eigenlijk 'helemaal' is voor je, de pijn van het telkenmale mislukken in het door jou gekozen werk, de pijn verborgen in eenzaamheid, angst, boosheid en verdriet wordt gedragen tot er een moment komt dat er besloten wordt te vinden dat het niet meer draagbaar is.
Vanaf dat moment vraagt iemand om verandering. Voor velen het liefst helemaal anders. Een verandering die pijn uitsluit, doch de situatie voor het individu en het systeem niet te veel verandert. Een verandering die aansluit bij het bekende, bij het veilige, maar dan zonder 'al dat gedoe'.
Met deze opdracht zal de mogelijkmaker moeten leven en zal hij gaan laveren tussen de verschillende delen van de opdracht door naar hetgeen gewenst is.
De mogelijkmaker krijgt deze opdracht alleen omdat het individu of het systeem niet de gewenste weg kent tot de verandering en hoopt dat een ander dit wel voor elkaar kan krijgen. De verstrikkingen hebben een weg gebaand tot veiligheid en homeostase met inbegrip van enkele ingewikkelde patronen. Er is in het systeem niet méér vaardigheid te vinden om de verandering door verdere verstrikkingen voort te zetten. Er dient iets te gebeuren dat min of meer gevaarlijk kan zijn voor de homeostase: de inzet van een buitenstaander.
De inbrenger van zijn persoonlijk thema of probleem, de protagonist, is zeer alert als hij naast de mogelijkmaker komt zitten. Zijn hart bonst in zijn keel, het jasje of vest gaat al uit, de transpiratie begint.
×