Fragment

Mopperend, half struikelend over mijn eigen scheldwoorden, pakte ik de veel te grote rugzak in. Het blauwe versleten ding hing bungelend aan een tak. De leibanden begaven het bijna, maar ik had besloten dat het voor een aantal weken wel goed genoeg was. Gefrustreerd propte ik nog een boek in de tas. Waarom hadden deze wezens überhaupt zulke grote rugzakken? Nee wacht – betere vraag – waarom hadden deze mensen zoveel boeken? Uit pure frustratie smeet ik een boek tegen de dichtstbijzijnde boom aan. Ik haalde zuchtend een hand door mijn warrige, ravenzwarte haren heen. Verdomme. Ik had mijn biologieboek nog nodig vandaag. Ik sprong overeind en slenterde naar het boek toe. Zwijgend tilde ik het boek op en bestudeerde het. De schade viel gelukkig nog mee – die boeken moest ik ooit een keer inleveren. Natuurlijk zou het niets uitmaken als ik een aantal boeken niet in zou leveren, maar het ging om het principe. Ik was netjes opgevoed en dingen die je leende, moest je heelhuids terug geven. De rode kaft zat onder bladeren en een piep klein beetje zand, maar dat was gauw weg te vegen. Met ruwe bewegingen van mijn hand veegde ik de kaft schoon. Ik had niet echt een idee hoe de school hier in elkaar zat en ik had al helemaal geen idee waarom ik hier überhaupt aan begon. Een zucht glipte tussen mijn lippen door. Goed, ik moest ergens beginnen. Ik ritste mijn rugzak weer open en bekeek de vrije ruimte in mijn tas. Zo groot en dan nog zo weinig ruimte. Hoofdschuddend propte ik mijn biologieboek in de tas. Mijn rugzak protesteerde luid, maar uiteindelijk gleed het boek er nog redelijk soepel in. Volgens mij had ik nu alles. Nog een laatste keer liet ik mijn vingers tussen de boeken glijden, lichtte ze iets op, zodat ik net de titel kon bekijken. Ja, ik had alles. Niet dat het erg zou zijn als ik een boek zou vergeten. Het was toch niet de bedoeling dat ik een diploma ging halen. Ik hees de rugzak omhoog en liet hem het volgende moment op mijn rug rusten. God allemachtig, wat was dit ding zwaar. Nogmaals vloekte ik een keer. En waarom ging ik hier ook alweer aan beginnen? Snel duwde ik die gedachte weg. Ik wilde zeker niet te laat komen op de eerste – misschien wel laatste – schooldag. Een diepe zucht verliet mijn lippen, voordat ik mijn weg vond naar de bewoonde wereld. ×