Fragment

‘Dominique…’
De donkere stem klonk geamuseerd. Het was schemerig in de kamer en hij kon het niet goed zien. Hij zag enkel het silhouet van een man bij de ramen.
‘Alex…’
De vrouw keek niet geschrokken, ze leek het grappig te vinden.
‘Wie ben jij verdomme en wat doe je hier?’
De man gaf geen antwoord, maar hij kwam stap voor stap, langzaam, dichterbij.
‘Geef antwoord! Wie ben je en wat moet je hier?’
Opnieuw geen antwoord. Hij keek de vrouw aan ze glimlachte weer terwijl ze hem aankeek.
‘Wat is dit voor spelletje? Ik weet niet waar jullie mee bezig zijn of wat hier van de bedoeling is maar ik doe hier dus niet aan mee.’
De man bleef op hen toelopen, hem aankijkend.
‘Ok dit is mij te raar, ik ben weg hier, hier heb ik geen trek in.’
Nog in de zin bewoog de vrouw razendsnel en hij voelde plotseling iets warms over zijn borst. Wat was dit? Wat was er zojuist gebeurd?
Oh god, hij rook bloed! Toen hij omlaag keek zag hij zijn borst volledig rood kleuren, het bloed stroomde inmiddels uit zijn keel. Wat had ze gedaan?!
Zijn handen grepen naar zijn keel en hij probeerde uit alle macht het bloeden te stoppen en de wond in zijn keel dicht te knijpen maar het was onmogelijk. Hij voelde dat het een enorme gapende wond was. Hij keek naast zich en zag de vrouw lachend naar hem kijken. Hij zag nog iets anders in haar ogen. Hebberigheid. Ze keek hem aan alsof ze een opgediende maaltijd zag, verlekkerd.
‘Dominique… dit is toch geen sport meer, dit is gewoon te simpel. Je deed niet eens je best.’
‘Alex, zeur niet. Het kan niet altijd ingewikkeld zijn. Heb je tenminste alle ramen goed dichtgedaan? Hij klinkt opeens erg luid en het is al bijna licht, het wordt druk buiten.’ ×