Fragment
Nu Vic en ik elkaar al hadden bewogen al dan niet vervlochten, bezegeld met de lippen der hunkering, vond ik dat ik na twee weken radio-stilte het recht had hem te kikken via de chat-app Kik. Natuurlijk had ik geduldig af kunnen wachten tot zijn eega zich beter voelde, maar hoelang had ik moeten wachten? Een lichamelijk zieke kon rekenen op een begin en een eind, een geesteszieke had een niet te peilen uitzicht. Omdat Vic minimale informatie met me deelde over haar, wist ik niet in welke categorie zij viel. Het was beter minimaal op de hoogte te zijn, zodat ik geen empathie en sympathie voor haar zou ontwikkelen. Dat wilde ik ook niet, want ze had een veeleisend, bitchy karakter. Ze claimde hem naar mijn beleving te veel. Toch knaagde het dit niet te weten. Hij had best iets van zich kunnen laten horen, al was het maar om te melden dat hij me niet vergeten was. Nee, het wachten had lang genoeg geduurd.
×