Fragment

Emma zette de muziek een beetje luider, het was mistig, somber weer. Ze had kaarsjes aangestoken en op de schouw gezet en een kandelaar met kaarsen op tafel. Vandaag zou ze samen met Tom een feestje hebben om hun verlovingstijd van zes maanden te vieren. Ze zouden ook een trouwdatum afspreken; zo hadden ze het allemaal op voorhand gepland. Emma en Tom hielden van een gepland leven, waar ze allebei van elkaar precies wisten waar de ander was en wat de bezigheid was. Alles geordend en op zijn plaats.
Ze keek nog eens naar de gedekte tafel, de blauwe borden op het witte tafelkleed, de servetten mooi geplooid, ook blauw. Het was perfect. De eerste foto’s lagen op de tafel, een herinnering aan hun eerste ontmoeting.
De ovenschotel die ze klaargemaakt had stond al in de oven, nog een half uurtje, dan zou Tom hier zijn en konden ze aan tafel. Hij zou de wijn ontkurken en de glazen vullen.
Alles was klaar, ze deed haar schort al uit, kamde haar blonde krullen en glimlachte naar haar spiegelbeeld. Ze ging naar het venster en keek in de richting waar Tom vandaan zou komen. Het leek heel druk aan het kruispunt. ‘Wat zou daar gebeurd zijn', dacht ze. ‘Blauwe lichten, de brandweer staat er precies ook. Weer iemand door het rode licht gereden misschien, dat gebeurt daar vaak en dan nu met de mist.’ De felle zwaailichten waren heel duidelijk, maar verder waren er niet echt mensen te onderscheiden. Zou ze gaan zien? Nee, dan zou Tom hier staan en zich afvragen waar ze was.
Een signaal uit de keuken, de oven sloeg af, tijd om de schotel eruit te halen. Ze deed vlug de dikke handschoenen aan en nam de hete ovenschaal uit de oven. Het rook lekker naar gebraden kip met champignonsaus. De groenteschotel kon er nog vijf minuutjes in.
‘Zo Tom, kom maar vlug nu, het eten is klaar.’
De bel ging net, ‘zou hij zijn sleutel vergeten zijn?’ Emma ging naar de parlofoon en zei: "Hallo Tom, kom maar vlug.”
“Mevrouw, kunt u even naar beneden komen?”
“Ja, wie bent u, ik verwacht mijn verloofde.”
“Politie, mevrouw, wij zullen anders weleens tot bij u komen.”
“Ja oké, kom maar.”
Even later stonden ze aan de deur van haar appartement, Emma had de deur opengelaten en keek verwonderd naar de agenten.
“Mevrouw, wij hebben jammer genoeg slecht nieuws voor jou.”
Emma werd wit en ging wankelend zitten. “Tom?”
“Ik vrees dat hij niet meer zal komen, het spijt me. De brandweer heeft juist een auto uit het kanaal gehesen en daar zat nog iemand in. Jammer genoeg niet uit de auto kunnen komen tijdens het zinken. Hij is verdronken.”
“NEEN! DAT KAN NIET.”
“Mevrouw zet u rustig terug neer. Kunnen wij iemand verwittigen om bij u te komen?”
“Neen, ik heb niemand, ben alleen, mijn ouders zijn overleden.”
De agent zei dat hij terug moest, maar dat hij iemand van de sociale dienst zou sturen. Hij ging buiten, Emma stond niet meer recht en staarde naar de gedekte tafel.

Ze hoorde nauwelijks dat er iemand klopte aan de deur die nog op een kier stond.
“Mag ik binnenkomen?” vroeg een zachte stem. “Ik ben van de sociale dienst.”
Emma keek met nietszeggende ogen naar de dame die net was binnengekomen. Ze wou iets zeggen, maar zuchtte enkel maar.
“Mevrouw, ik zie dat je deze avond iets speciaals gepland had. Dit moet erg zwaar zijn om dit te vernemen. Ik kan je pijn niet voelen, me zeker niet in jouw plaats stellen, maar als er iets is, wat dan ook, dat ik voor jou kan doen, zeg het me dan.”
Emma keek weer en knikte: “Oké, wil je een ovenschotel? Ik kan het niet weggooien.”
“Ik moet nog iets klaarmaken voor mijn gezin straks, als ik je daar een plezier kan mee doen, dan wil ik die graag overnemen van jou.”
Emma stond recht en haalde een tas, stak daar de ovenschotel en de groenten in en gaf alles aan de dame. “Smakelijk. Ik wil nu alleen zijn.”
De dame bedankte haar en gaf een adreskaartje van haar: “Bel me als je iets nodig hebt. Ik bezorg je de schotels terug.”
Emma knikte, ging naar de deur en liet mevrouw buiten.
Ze opende een fles wijn en schonk haar een glas in.
‘Waarom Tom? Waarom reed je niet voorzichtiger? Wat is er gebeurd?’ vroeg ze zich af. ‘Zou het wel zeker Tom zijn? Misschien is hij nog aan het werk? Tom zeg iets, laat me iets weten, waar je ook bent?! Emma dronk haar glas half leeg. Ze voelde een duizeling in haar hoofd, ze had ook nog niets gegeten, enkel ontbijt deze ochtend. Ze nam haar glas en dronk het helemaal leeg, nam de afstandsbediening en zette de muziek af.
Vermoeid legde ze zich neer en trok een deken over haar. Zo viel ze even later in slaap.
Ze droomde dat ze in het water viel en dat ze daar Tom in de auto zag. Ze bonkte op zijn deur en venster, trok aan de deur. Riep om hem en dan schrok ze plots wakker van gebonk op haar deur. Het was duister in haar kamer, even was ze verdwaasd en wist niet goed waar ze was. Weer gebonk op de deur. Ze stond recht en haaste zich naar de deur, Tom, Tom, ze deed open en zag haar buurvrouw van beneden staan. ×