€ 20,00

ePUB ebook

niet beschikbaar

PDF ebook

niet beschikbaar

De Vondst Op Het Strand

Josine van Dongen • Boek • paperback

  • Samenvatting
    Tekst op de voorkant van het boek:

    Dit is het verhaal van Millie en van Zee
    die op een plek vol magische mogelijkheden
    vooral realistische uitdagingen vinden
    Want in de liefde kan je nooit helemaal
    en zeker niet altijd, degene zijn
    waar de ander behoefte aan heeft
    Het verhaal gaat ook over moeders, Mojito's
    Mount Everest, Odysseus, l'Oréal en dr. Phil
    Over een meeuw, een leeuw en een retriever
    Over verlies, vergeten, Sehnsucht en dromen
    Over de noodzaak om soms weg te gaan
    En het verlangen om weer terug te komen.

    Tekst op de achterkant:

    De Vondst Op het Strand is de weergave van een een verhaal dat van 2005 tot 2012 op het internet is geschreven door een vrouw en een man die elkaar in het begin alleen als Millie en Zee kenden. Wat kan je verwachten van zo'n verhaal? Het gaat over liefde en erotiek. En alles wat daarbij in de weg kan zitten. Verwacht dus geen vijftig tinten roze. Maar gelukkig is de magie ook nooit ver weg. Wat je zeker niet van een verhaal als dit mag verwachten, is en strakke structuur en een vloeiend verloop. Zee en ik (Millie) overlegden nooit over de inhoud of de richting waarin het verhaal zich moest bewegen. Die richting werd vooral bepaald door hoe we op elkaar reageerden. En door allerlei zijsporen. Sommige beschouwend. Andere puur fantasie. Maar soms zegt je fantasie meer over hoe je in de realiteit staat dan de realiteit zelf.
  • Productinformatie
    Binding : Paperback
    Distributievorm : Boek (print, druk)
    Formaat : 145mm x 210mm
    Aantal pagina's : 296
    Uitgeverij : JVD
    ISBN : 9789082817621
    Datum publicatie : 11-2020
  • Inhoudsopgave
    zie samenvatting / flaptekst
  • Reviews (0 uit 0 reviews)
    Wil je meer weten over hoe reviews worden verzameld? Lees onze uitleg hier.

€ 20,00

niet beschikbaar

niet beschikbaar



1-2 werkdagen
Veilig betalen Logo
14 dagen bedenktermijn
Delen 

Fragment

Bladzijde 28 tot en met 33

WELCOME TO MY WORLD OF MAKE BELIEVE

Het was nou ook weer niet zo dat er niets gebeurde tussen Zee en mij. We kwamen wel degelijk nader tot elkaar. Dat gebeurde heel geleidelijk in een aantal postings. Het zou alleen te veel ruimte kosten om die hier allemaal op te nemen. Maar terwijl we elkaar verhalen vertelden, groeide de fysieke intimiteit. Niet alleen omdat we dan vaak tegen elkaar aanlagen maar ook omdat er altijd de nodige drank bij werd genuttigd. Het was mij inmiddels wel duidelijk dat het niet moeilijk zou zijn om Zee te verleiden. Er was een vrouw in de hut die een keer nogal nadrukkelijk aan een losse draad in haar trui begon te trekken en dat bleek een signaal voor Zee om haar verder uit de kleren te helpen. De navolgende seks werd door Zee heel esthetisch beschreven. Maar de terloopsheid van deze actie stelde mij toch wel voor problemen. Ik zie seks, zeker de eerste keer, toch als een bevestiging van een diepere verbinding. Maar misschien moest het bij Zee juist andersom. En was seks de voorwaarde, het glijmiddel, om echt tot hem door te dringen. Maar zelfs dan wilde ik wel wat meer emotionele betrokkenheid dan bij die rafeltruiseks. Maar hoe moest ik dat voor elkaar krijgen? Het antwoord bleek in mijn eigen motto te schuilen. Iedereen die op het forum geregistreerd was, kon een motto opgeven dat onder al je postings getoond werd. Ik had gekozen voor: Welcome to my world of makebelieve, check your reality at the door, een regel uit ‘I’d be yours’, een song van Ilse de lange. En die world of makebelieve bood mij natuurlijk allerlei mogelijkheden om het verhaal naar mijn hand te zetten. Bijvoorbeeld door externe hulp in te roepen…



Millie - 7 maart 2005 - Dr. Phil

Ergens tussen al die verhalen, de drank en het eten zijn we roemloos ten onder gegaan. Van alle opwinding is niets meer over. Hoe kan het toch dat Zee en ik nooit eens tot grootse, meeslepende seks komen? Ik ga op de witte leren stoel zitten en kijk uit het raam naar de donkere rand waar het water de lucht raakt. Het lijkt of de branding ’s nachts meer lawaai maakt. Misschien omdat je er geen meeuwen doorheen hoort krijsen. Ik realiseer me dat ik hier al maanden zit. En al die tijd geen tv gekeken. Niet gemist ook. Plotseling denk ik aan dr. Phil. Ik mag hem wel. Hij heeft een pragmatische kijk op de meest diverse relationele ellende en met zijn strenge schoolmeesterblik zet hij zowel hufterige mannen als hysterische vrouwen moeiteloos op hun plaats. Ik snap gewoon niet dat die man nog geen president van Amerika is. Hij is er populair genoeg voor. En zijn vrouw wil volgens mij ook dolgraag hogerop. Stel je eens voor dat ík bij dr. Phil zou zitten…
‘Today we have a woman from Holland on the show. And she’s gonna tell us about her problem. Is that right Millie? Can I call you Millie?’
‘Ja natuurlijk dr. Phil, het is alleen wat moeilijk uit te leggen… maar ik heb een virtuele man ontmoet. Op een strand. Een virtueel strand. En we vinden elkaar echt leuk, maar we..ehh.. het lukt ons nooit om daadwerkelijk tot virtuele seks te komen’
‘So it’s a virtual problem, what seems to be going wrong Millie?’
‘We vertellen elkaar allerlei verhalen en we raken elkaar ook wel aan. Maar we vallen altijd in slaap voordat er meer gebeurt…’
‘That’s curious! Maybe on some unconscious level you don’t want sex with him’
‘Oh nee dr. Phil! Ik vind hem ontzettend aantrekkelijk. Hij kan zo mooi vertellen. Ik voel me heel fijn bij hem…’
Ik kijk dr. Phil hoopvol aan. Redding is nabij. Maar dan gaat hij verzitten en kijkt met zijn trouwe hondenogen vertwijfeld het publiek in. Ik herken die blik. Dr. Phil staat op het punt mij en mijn problematiek te fileren. Het publiek begint ook al te gniffelen. Want ze komen hier wel om iets op te steken. Maar ze vermaken zich het best als ze zien dat dr. Phil weer eens iemand goed de oren wast. Nu kijkt dr. Phil streng mijn kant op: ‘Do you love this man Millie?’
‘What’s love gotta do with it’, vraag ik omdat ik een strikvraag vermoed.
‘That’s the only right answer Millie. Virtual relationships don’t have anything to do with love. In fact they don’t have anything to do with life. So maybe you should concentrate on reallife problems. Assuming that you have a real life. Do you Silly …
I mean Millie???’
Dan vallen alle lichten uit. Er is een technische storing.



Millie - 10 maart 2005 - Deskundig advies

Gisteren kreeg ik een telefoontje uit Amerika. Dat zal het nazorgteam van dr. Phil zijn, dacht ik al meteen. Wat attent. Maar het bleek dr. Phil zelf te zijn. Hij wilde zich nog even persoonlijk verontschuldigen voor de technische storing en het feit dat ons gesprek daardoor zo abrupt was afgebroken. En wel precies op het moment waarop hij mij en mijn probleem zo effectief belachelijk had gemaakt.
‘Sorry about that too Millie, but I just have to do that…ratings, you know’
‘Natuurlijk begrijp ik dat dr. Phil. Alles draait toch altijd om de kijkcijfers. Hoe hoger de kijkcijfers hoe meer geld er verdiend wordt aan commercials. En de kijkers ken-nen nu eenmaal geen groter vermaak dan leedvermaak’
‘Right Millie’, zegt dr. Phil. ’But I thougt your problem was very interesting. Sometimes virtuality tells us more about reality than reallife itself. Just mail me all the details and I will get back to you’
Nou Zee, het was wel een beetje onthutsend wat dr. Phil daarna te melden had. Maar misschien toch ook wel leerzaam. Dus ik zal zijn bevindingen zo goed mogelijk proberen weer te geven. Over jou zegt hij: 'Zee is iemand die tegelijkertijd iedereen wil behagen en niemand wil mishagen. Hij lijkt vrouwen meer te zien als een symbool van vrouwelijkheid dan als een unieke persoonlijkheid. Zijn benadering van vrouwen is daardoor eerder inclusief dan exclusief te noemen. Hij sluit niemand uit en daardoor kunnen alle vrouwen zich het object van zijn affectie voelen'. Zijn advies aan jou is: “Stop concentrating on bodyparts and pay more attention to the personality behind these parts. It’s not enough to please the body, you must acknowledge the entire person”. Dan ben ik aan de beurt. Dr. Phil gebruikt een soort voetbalmetafoor die erop neerkomt dat ik wel veel balbezit heb, maar om de een of andere reden nooit tot scoren kom. Of in zijn eigen woorden: ‘Millie you never seem to finish any-thing you start. All that mindfucking of yours is sometimes quite entertaining, but now it’s time you started to do some real fucking. So put your body where your words are! ‘
Tja, dr. Phil windt er geen doekjes om. Ik wilde er nog tegenin gaan, maar toen ik even terugkeek in mijn virtuele geheugen, zag ik dat hij eigenlijk wel gelijk had. En dan weet hij nog niet eens alles. De enige standjes die Ric, mijn eerste virtuele vriendje, en ik ooit beoefend hebben waren misverstandjes. Voor King, ben ik wel een keer door de knieën gegaan. Maar die kwam toen niet eens opdagen.
De eindconclusie van dr. Phil liegt er ook niet om Zee... Ik ben een cockteaser en jij een flockpleaser. Tot slot vatte hij nog even bondig samen wat ons te doen staat.
‘Millie, move the action to the next phase. Zee, put some face on the action’
Nou vooruit dan maar. Op naar de volgende fase …


Zee - 12 maart 2005 - Zilver

De wandeling naar de hut is mij zo vertrouwd. Waar de lange duinenrij uiteen wijkt, achter de smalle zeereep, ligt de slufter. Of zoals deze slufter heet: de Kerf. Het is een mooie zachte ovaal van water, gevangen in de duinvallei, gescheiden van de zee door de strandwal. Deze kerf in de duinen houdt de zee doorgaans wel tegen. Het strand is breed, hoog en glooiend. Alleen bij stormvloed stroomt de zee eroverheen. Ik ga even zitten om wat te eten en te drinken. Een vogel trekt mijn aandacht, groot en majestueus zweeft het dier vanuit zee in mijn richting. ‘Hihihaarrrr! Ahoy!’
Een bekend geluid. Het is mijn oude vriend de meeuw. Hij strijkt neer voor mijn voeten en vouwt zijn imposante vleugels in. Ik bied hem meteen een haring aan. Zilver en ik zijn al heel lang vrienden. Meeuwen kunnen wel dertig jaar worden en ik leerde hem kennen toen hij nog heel jong was. Hij doet nu weleens stoer tegen de jonkies, opscheppend over de winter van 1979 - ‘pwah, wat nou winter, nee toen was het pas winter!’ - maar vergeet erbij te zeggen dat hij toen ook zo'n jonkie was en ik hem in die winter van de hongerdood gered heb. Zilver heeft de grootste snavel van alles wat vliegt tussen Hoek van Holland en hier, maar het is een oude wijze vogel en bovenal een echte vriend. ‘Waar ga je naar toe?,’ vraagt hij.
‘Naar Millie...’, antwoord ik.
‘Millie? Wiesdatdanweer?’
‘Dat is een lang verhaal Zilver. Millie is een vrouw, onalledaags, bijzonder’
‘Hoezo bijzonder dan?’ Met een volle maag had Zilver altijd meer rust om te luisteren.
‘Ze prikkelt mijn fantasie. Ze verrast me. Zoals je verrast kan worden door wat er bij eb achterblijft op de vloedlijn’
‘Bijvoorbeeld verdwaalde alikruiken op de stormbreker bij rap afnemend tij?’
‘Nee joh, rare meeuw. Ik bedoel de spanning van het onbekende’
‘Ik hou wel van smakelijke verrassingen…’
‘Zij dus niet. Daar hoef je bij haar niet mee aan te komen. En dan was er nog een Amerikaan, dr. Phil, die met wat tips en suggesties kwam …’
‘Ha, philet Americain! Heb je dat ook bij je? Of heb je nog meer vis?’
‘Jij met je eten ook altijd … Maar alles is nu echt op en ik ga door naar de hut’
‘Verrek. Dat is toch bij paal 9? Daar vloog ik nog langs net. Er liep wel iemand in een zwart jurkje met een krat vol flessen over het strand’
‘Dat was Millie…’
‘Nou schiet op dan’, krijst hij: ‘Ik vlieg wel vooruit’
En op vliegt Zilver. Het is nog maar even lopen. Ik zie de hut in de verte. De deur staat open. Mooi. Ik word verwacht. Als ik naar binnenloop zie ik Millie staan. Ze lacht naar me. Ze ziet er prachtig uit in haar zwarte jurkje.


HET BETTY BLUE EFFECT EN HET VERVOLG

Ik zit een beetje met volgende deel van het verhaal in mijn maag. Het is namelijk een hele langgerekte seksscene die misschien wel zo’n tien pagina’s beslaat. Waarom zo lang? Was het een minutieus beschreven opeenvolging van alle denkbare standjes? Of een niet te beteugelen explosie van de al zo lang sluimerende lust? Nee hoor. Het was meer een nadere kennismaking terwijl we seks hadden. Want als je serieus seks met elkaar hebt, leer je de ander snel op een dieper niveau kennen. Je leert elkaars verlangens, angsten en blokkades kennen. En hoe daar mee om te gaan. Toch heb ik besloten om dat hele laatste deel weg te laten. Het is teveel materiaal. En het is niet te doen om dat fragmentarisch weer te geven. Daarbij ben ik ook bang voor het Betty Blue-effect. Betty Blue is een film die opent met een heftige seksscene. Dat vond ik destijds nogal overrompelend. Ik kende die hoofdpersonen nauwelijks en plotseling zat ik tot over mijn oksels in de actie. Als je uit eten gaat, wil je ook niet dat het hoofdgerecht al dampend uitgeserveerd wordt terwijl je je jas nog aan het uittrekken bent. Verwachting, verlangen en vervulling zijn in die tijdsvolgorde aan elkaar verbonden. En zonder verwachting en verlangen voelt vervulling toch een beetje als mosterd voor de maaltijd…
Na het eerste deel van het verhaal, leerden Zee en ik elkaar ook ‘live’ kennen. Met onze partners erbij. Daarna zagen we elkaar regelmatig. In 2007 kreeg ik het idee om door te gaan met het verhaal. Want eigenlijk waren we nog maar pas net begonnen. We stonden nu op de drempel van de fase waarin we een compromis moesten zien te vinden in de wederzijdse verwachtingen. Want die verwachtingen vallen nou eenmaal nooit helemaal samen. Dus ontstaat er een soort..tja.. onderhandelingssituatie. Dat klinkt misschien niet erg romantisch, maar daar komt het in feite toch wel op neer. En daar ben je dan zomaar een hele tijd mee bezig. Soms zelfs de rest van de relatie.
In het tweede deel komen sommige personages terug en komen er ook een paar nieuwe bij. Ook nieuw in deze fase is het gebruik van foto’s als illustratie. Meestal zijn dat selfies – hoewel die term toen nog niet bestond – gemaakt via een spiegel. Zee en ik maakten ook samen foto’s. Eigenlijk nooit met een vooropgezet plan. We lieten onze fantasie de vrije loop en schreven het verhaal later toe naar foto’s die ons aanspraken. Het tweede deel is vanaf het begin vooral gericht op de verdere belevenissen van Zee en Millie. De andere bezoekers beperkten zich vaak tot bijval. Of kritiek. Er werd zelfs een keer een poging gedaan om het verhaal te kapen. Daarover later meer … Die tweede fase van het verhaal leverde uiteindelijk zoveel materiaal op dat ik ruim een derde ervan moest weglaten. Er waren ook periodes dat we minder schreven. Soms lag het verhaal zelfs een tijd helemaal stil lag. Bij de selectie voor het boek heb ik geprobeerd zoveel mogelijk samenhang te behouden. Maar desondanks zijn de overgangen niet overal even vloeiend.


Millie: mail aan Zee 14 april 2007

Ja, ons verhaal… ik vond het ook mooi en verrassend. Maar soms ook wel moeilijk. Bijvoorbeeld als je met kanten van jezelf geconfronteerd wordt die je liever niet wil zien. Toen jij laatst zei dat je jezelf wel in de benaming flockpleaser herkende, vroeg ik me af of er in mij ook een echte cockteaser schuilging. Zo’n vrouw die wel suggereert van alles te willen, maar uiteindelijk toch steeds afhaakt. Zou het voor mij moeilijker zijn dat toe te geven omdat flockpleasen minder onsympathiek klinkt dan cockteasen? Maar misschien zijn cockteasers en flockpleasers ondanks die verschillende benamingen in de kern helemaal niet zo verschillend. Want een cockteaser wil natuurlijk ook geliefd zijn. En tussen mannen pleasen en teasen zit soms maar een dunne lijn. Daarom lopen vrouwen misschien al snel het risico voor cockteaser uitgemaakt te worden. In het ideale geval word je natuurlijk geliefd om wie je zelf bent. Maar in de praktijk word je vaak geliefd om het gevoel dat je de ander geeft. Daarom is flirten meestal ook een win-win situatie. Man en vrouw voelen zich allebei gevleid als de ander seksuele interesse, al is het maar een sprankje, toont. Daarom zullen vrouwen zich vaak - bewust of onbewust, impliciet of expliciet, subtiel of uitdagend - ‘veelbelovend’ gedragen. Want dat levert aandacht en waardering van mannen op. Maar voor vrouwen wordt de winst van dat gedrag niet per definitie groter als het tot een fysieke vervolgactie komt. En daar verkijken mannen zich vaak op. Want die willen de belofte meestal het liefst verzilveren. Precies zoals sommige zeemeeuwen pas tevreden zijn als ze al het aanwezige voedsel tot de laatste kruimel naar binnen hebben gewerkt *smile*. Wat bij mij dan wél weer het verlangen tot vervolgactie oproept, zijn de termen cockteaser en flockpleaser. Want er zijn natuurlijk nog veel meer leuke varianten mogelijk. Dan denk ik bijvoorbeeld aan een ‘cockcrasher’. Daar stel ik me een vrouw bij voor die wel doorpakt, maar die vlak voor de daad toch iets zegt of doet waardoor de man in kwestie onmiddellijk zijn erectie verliest. En exhibitionisten heten vanaf nu cockflashers. Bij flockflashers stel ik me mensen voor met een manische behoefte zich oppervlakkig maar veelvuldig in de media te manifesteren. Een sleutel die in alle sloten past, is dan de ultieme lockpleaser. En mannen die te beroerd zijn om op de wc te gaan zitten, noemen we voortaan cocksplashers… ×
SERVICE
Contact
 
Vragen