Fragment

An liep de ontmoetingsruimte, liefdevol door de bewoners de oefenaula genoemd, van het derdejeugdhuis naar binnen. Vroeger, in de pre-woke dagen van ons bestaan, ook wel een bejaardenhuis genoemd, maar: das war einmal, nicht wahr, liebe Freunde? De rouge wangetjes staken scherp af tegen de grijswitte perkamentachtige huid. Geen van de aanwezigen in de ontmoetingsruimte keek er vreemd van op, voor zover zij al in de gaten hadden dat An de ruimte betrad. Links achterin werden liedjes van vroeger gezongen, bij deze generatie van bewoners trad er langzaam maar zeker een verschuiving op van muziek uit de jaren zestig naar de jaren zeventig. God zij dank, geen liedjes meer van Wieteke van Dordt over Nederlands-Indië waar de ouders van An zo verzot op waren geweest. Net als beschaafde Indo-rock, zoetsappige Hawaïaanse en Italiaanse liedjes, in combinatie met Hollandse krakers. Als je nog over je eigen tanden beschikte, sprong het glazuur er alsnog spontaan van af. Aan de muziek te horen, waren de 85-plussers aan de beurt want die moesten voor drie uur weer op kamer zijn, waarna de groep 75-plussers het estafettestokje overnam. Het duurde even voordat An de stem van Joke Bruijs herkende, die zong: Diep in mijn hart. Ook al dood, de laatste hartenklop in stilte gedaan. De zangeres met de eeuwig hese stem had de oefenaula al even geleden verruild voor de enige echte aula in het crematorium. Aan de rechterkant waren de leden van de biljartclub ‘Lekker Ketsen’, fanatiek een middagwedstrijdje aan het spelen. De doorloop van leden sprong in het oog, iedere maand viel er minimaal één lid af, dat vrijwel meteen werd opgevolgd door bewoners op de wachtlijst. Meestal hoefde men niet lang te wachten en soms vielen, met name mannen, al vanzelf af door het intreden van een vroegtijdige dood. De andere hobbygroepen konden er ook over meepraten: het komen en gaan van nieuwe leden. Het doorlopen van de basiscursus: schilderen voor jonge ouderen, tien bijeenkomsten, gold als een prestatie van formaat die gevierd moest worden met een plak natte cake en een kopje eikeltjeskoffie. Een koffiealternatief gemaakt van granen en noten. Het koor pakte het anders aan: nieuwe leden mochten niet ouder zijn dan zeventig jaar. Natuurlijk pure leeftijdsdiscriminatie, dat begrijp je wel. Geen demonstraties of luide protesten, daarvoor ontbrak het met name aan voldoende energie en bereidwilligheid. In plaats daarvan werden de koorleden vuil aangekeken en gedist tijdens het nuttigen van het avondmaal, ten minste als je daar gebruik van maakte, want één maaltijd kost vandaag de dag al minimaal € 12,50, met één consumptie. Het koor is in de afgelopen drie jaar zienderogen afgebrokkeld tot een a-capellagroepje met bevende stemmetjes. Gelukkig hoort het merendeel van de bewoners slecht, dus valt het de zestigplussers nauwelijks op dat de koorleden vaker een verkeerde noot zingen… zeg maar gerust een schaal noten. Ook het zingen op volume, zit er niet meer in. Er zijn uitzonderingen. Het is niet goed om iedereen over dezelfde kam te scheren. Hoewel het geen kwaad kan om menig oor en neusgat een keer goed te wieden. An had een hekel aan die stugge witte uitstekende gezichtsharen, die pijnlijk aanvoelden op de huid. Niet dat ze nog ooit intiem kuste, die gouden tijd lag gelukkig voorgoed achter haar. Wat overbleef waren de verjaardagskusjes met die scherpe gezichtsharen, overigens geslachtsonafhankelijk. Mia, de buurvrouw van An, bezat de scherpste snorharen van de Nazomer, de officiële naam van het woonzorgcentrum. Wie die naam ooit heeft bedacht, moet ouder zijn geweest dan 40 en jonger dan 55 jaar. Voor hem of haar heeft Nazomer een warme positieve klank, die verhult dat het hierbinnen eerder een Strenge Winter is of de Eeuwige Winterslaap. Voor iedereen onder de 40 is het woonzorgcentrum Jurassic Park, met als ondertitel to live another day, gestolen van de zoveelste James Bondfilm. Populair onder de 70-plussers is de naam: De Wachtkamer. Het leven bestaat voor menige bewoner uit weinig meer dan wachten totdat de laatste korrel door het glas van de zandloper valt. Niemand heeft het erover, omdat het zo deprimerend in de oren klinkt en de 60-minners nog angstig vasthouden aan het commerciële beeld van het energiek oud worden, zonder gebreken, ziekten of andere tekortkomingen. Een crèmepje voor de kraaienpoten en de ouder wordende huid brengt zoveel weldaad en geluk tijdens het ouder worden… Nou, An wist uit eigen ervaring dat de verweerde 70-plus huid alleen nog maar kon worden dichtgeplamuurd met een stevige concealer, dat ook gebruikt kan worden als cement in de bouw. Het was onbegonnen werk om iedere dag de rivieren van het ouder proberen te verstoppen. Geen eer aan te behalen. En een opmerking als: ‘Wees er trots op, oma, je hebt ze verdiend!’, zorgde dat An acuut last kreeg van brandend maagzuur. Zij kon zich niets herinneren, waardoor zij een mini Grand Canyon op haar gezicht had verdiend. Wat voor iets afschuwelijks had zij in godsnaam uitgevreten in haar jongere dagen. Het zullen toch zeker niet de jointjes en de paddo’s zijn geweest, wel? Misschien haar promiscue gedrag? Het bed delen met 371 mannen en 43 vrouwen is toch ook niet extreem veel. Wat had ze in hemelsnaam gedaan, buiten alleen maar oud te zijn geworden. An had zich, zelfs in haar wildste dromen, nooit kunnen voorstellen deze leeftijd te bereiken. Laat staan alle ongemakken die daarmee gepaard gingen en de wetenschap dat ze vroeg of laat ziek zou worden, waarvan er geen genezing mogelijk is.
×