Fragment
"Hier is het," kondigde Vindor aan.
Dalia keek verward om zich heen. "Vindor, wil je me voor de gek houden? Ik zie alleen maar bomen."
Vindor gaf haar een teken om stil te zijn. "Doe je ogen dicht en spreek zachtjes de naam 'Valderina' uit."
Aarzelend deed Dalia wat haar gevraagd werd. De koude omgeving werd warmer. In de verte verscheen een prachtige vrouwelijke gedaante, gekleed in niets dan bladeren.
"Valderina," fluisterde Vindor.
Dalia keek met grote ogen toe terwijl Valderina naderde. Vindor legde uit dat Valderina zijn fantasie was, geboren uit zijn jeugdige eenzaamheid en onzekerheid. Ze was zijn troost, zijn kracht.
"Ik ben de fantasie van Vindor," legde Valderina uit met een fluweelzachte stem. "Ik houd hem warm, maak hem sterk en zelfzeker."
Dalia luisterde ademloos naar het verhaal van Vindor's moeilijke jeugd en hoe Valderina en deze plek in het bos zijn toevluchtsoord werden.
Overweldigd door alle informatie, rende Dalia weg. Vindor haalde haar in en troostte haar. "Je zit met duizend vragen," zei hij begripvol. "Maar weet dat je mijn beste vriendin bent, echt en niet denkbeeldig."
Terwijl ze daar stonden, delen van Vindor's geheim nu onthuld, herinnerde hij zich een andere levensspreuk:
"Kijk elke dag in de spiegel, en wees tevreden met wat de spiegel je te bieden heeft."
×