Fragment

anders

Ik kan het toch niet helpen. De vergelijking maken met vorig jaar naar de Noordkaap fietsen dan. Het is anders. In meerdere opzichten. Het is niet het gezelschap dat het anders maakt. Ik ben net zo mezelf met Hayo als met Marty. Beiden zijn anders, maar
aan het gezelschap ligt het niet. De omstandigheden zijn anders. En die omstandigheden maken dat je dingen elke keer weer anders moet doen hier. In Noorwegen hadden we een routine opgebouwd, een routine van dagelijkse dingetjes. En de omstandigheden daar, altijd licht, maakten het mogelijk diezelfde dingetjes elke dag te doen, soms alleen op een later of vroeger uur. Als we wisten dat 40 kilometer verderop een camping was dan konden we om zeven uur 's avonds nog besluiten om door te rijden. Of soms zelfs tot na elven. Hier moet je om uiterlijk vier uur 's middags gaan kijken waar je zou kunnen overnachten. En dat is elke keer weer een ander soort overnachtingsplek. Campings zijn dun gezaaid. En dan nog, 's Nachts even je tent uit en met je voeten door het koude maar bovenal natte gras, 's morgens alles drijfnat inpakken door de dauw, zelfs als het mooi weer is. Dus de wijzigende vernachtingsmogelijkheden maken het al moeilijk om een routine op te bouwen. De ene keer toch de tent opzetten, dan weer in een gasthof een kamer boeken of een appartementje zoals in Praag.

Een ander dingetje is water. In Noorwegen elke paar kilometer een bergstroompje, hier moet je wel een fles water kopen om je bidons te vullen. En dat kan nIet overal. Datzelfde geldt voor eten. In Noorwegen wist je dat je elke winkel in moest die je tegen kwam, hier kom je door zoveel dorpjes dat er altijd wel een winkeltje is. Gevolg, "we nemen de volgende wel", en dat tot na sluitingstijd. Het is prima om deze verschillen te ervaren. Dat doet je inzien dat elke reis zijn eigen dingen heeft. En daar reis je voor, toch?

die schöne Donau entlang

Vanmorgen hebben we lekker uit geslapen. We kwamen gisteren leeg en moe in een soort van studenten hotel terecht. In een buitenwijk van Linz dus. In eten hadden we geen zin, we zijn op tijd gaan slapen. Het ontbijtbuffet was redelijk uitgebreid. We hebben ons lekker rustig tegoed gedaan aan wat er geboden werd. Na de fietsen verzorgd te hebben, met name de kettingen schoongemaakt, gingen we pas rond half elf op pad. De Donau was snel gevonden. Een werkelijk schitterend fietspad loopt erlangs.
Helemaal goed voor elkaar. We hadden het windje ook nog eens in de rug. Binnen een uur echter moesten we toch de regenkleding aan, en die ging pas tegen vier uur 's middags weer uit. Het aardige van de regen was dan weer wel dat het aanleiding was om diverse gesprekjes aan te gaan met mede fietsreizigers. Want, jawel, die komen we hier dus bij bosjes tegen of achterop. Het eerste stel was een bejaard koppeltje uit Oregon. Zij hadden al eens van Canada naar huis gefietst en zelfs fietservaring in Nederland opgedaan. En nu zakten ze dus de Donau af, Bratislava was het einddoel. Bagage werd getransporteerd, zij hoefden alleen maar te fietsen. Of wij elkaar onderweg hadden ontmoet? Nee hoor zei Hayo, "it's my dad!" Ik moest even terug denken aan die Australiër bij de koningsbrug in Praag. Hij had voorgesteld een foto van ons beiden te maken, en een gesprekje volgde. Toen hij vernam dat wij vader en zoon zijn herhaalde hij maar steeds "that's good on ye". De Amerikaan voegde er een andere kreet aan toe. Hij riep Hayo toe: "carefull with your Dad. It's the only one you've got".

Bij een dam in de Donau reden we natuurlijk verkeerd. Druk in gesprek reden we gewoon met die Amerikanen mee. Gelukkig achteraf, anders hadden we de mooie kant van dat stuk Donau gemist, en het veertje bij Mauthausen. Over de dam stond ook weer een ouder echtpaar. Duitsers zo klonk het. Zij hadden een mooi kaartenboekje, en benadrukten dat we de zuidoever gewoon konden volgen en het veertje konden pakken terug naar de noordkant. Ook weer een leuk gesprekje wat uitliep op een verhandeling over dat het mooi was dat Schotland NEE had gezegd en waarom de Engelsen nu een beetje in beweging kwamen. En ondertussen bleef het maar regenen. Met af en toe een klap onweer erbij. Zoveel water dat de sokken nat werden, door de overschoenen heen.

Net over het veertje ontdekten we een cafe-konditorei. Kat in het bakkie. Een vitrine vol taartjes, we mochten er elk maar ééntje
uitzoeken. Heerlijk. Daardoor konden we de lunch uitstellen tot na drieën. En dat kwam goed uit. In Greim bleek een kunst en handwerkmarkt te zijn. Daar hoopten we een broodje te kunnen scoren. We zijn de hele binnenstad doorgelopen, vrijwel alle kraampjes gezien. Maar het was echt alleen maar een kunst en handwerkmarkt. Niets te eten. Maakte niks uit, vandaag hadden
we brood mee. En fietsen langs de Donau is geen straf. Prachtig uitzicht, voortdurend eigenlijk. Slechts af en toe een stukje autoweg, maar dan was er eigenlijk altijd wel een fietsstrook aangegeven. Voor de rest alleen maar uitstekende fietspaden en goed aangegeven richtingsborden. Heel veel gäste zimmer, bauernhofen met zimmer frei en pensionnetjes. Duidelijk te merken dat hier zomers veel fietstoerisme is.

We hebben vandaag rustig aan gedaan. Maar toch bijna 80 kilometer afgelegd. Tijd voor een warme douche, oud papier in de schoenen en een authentiek Oostenrijks maal. ×