Fragment
Waar ik vooral bang voor ben is dat het handen vasthouden zal leiden tot iets meer. Wat als Madonna zich naar me toe zal buigen, haar hoofd op mijn schouder zal leggen? Of nog erger: wat als ze me kust? Wat als ik me dan niet in kan houden en in een impuls mijn tanden in haar perfecte huid zet? Ik zou het mezelf nooit vergeven.
‘Vroeger dacht ik altijd dat er een mannetje op de maan woonde,’ vertelt Madonna dan nonchalant.
‘O ja?’
Ik ben blij dat ze mijn aandacht afleidt.
‘Ja. Ik noemde hem Pino en ik vertelde mezelf dat hij over Pisa waakte terwijl ik sliep.’
Ik glimlach en voel Madonna even zachtjes in mijn hand knijpen. Mijn lichaam tintelt zoals het vroeger deed als ik twee glazen wijn had gedronken, maar dan nog beter. Zoals ik mij voelde de eerste keer dat ik een perfecte lasagne uit de oven haalde, maar nog intenser. Het komt in de buurt van het gevoel dat ik had, toen ik laatst droomde dat ik weer mens was.
Ik ben bang om Madonna’s hand vast te houden, maar ik doe het toch. Ik denk dat ik nog banger ben om hem los te laten.
×