Fragment

Reki verstopt zich onder het bed van zijn ouders en doet zijn best om niet te niezen door het stof. Verstoppertje spelen met zijn kleine broertje Rochefort was altijd leuk, hoewel Rochefort de gave had om hem snel te vinden, vooral als Reki ongecontroleerd begon te niezen. Zonder zijn broer zou Reki zich dood hebben verveeld in het huis van zijn ouders, waar de sfeer werd bepaald door wat hij 'gevangenisbewakers' noemde: twee stoere piraten genaamd Bard en Jack. Reki vond het onbeschoft mensen die overal ogen leken te hebben, waardoor het onmogelijk was zich voor hun waakzame blik te verbergen. Zijn ouders, kapitein Henry en Morgana, de koning en koningin van de piratenstad Cotumo, eisten dat Bard en Jack, wanneer ze wegwaren, hun jongens nauwlettend in de gaten zouden houden en ze nooit uit het zicht zouden laten.
Vanuit de gang is een gedempte kreet en geschokt gekreun te horen, waardoor Reki verdwaasd opstaat en zijn hoofd tegen het houten bedframe slaat. Hoewel hij vanuit zijn positie onder het bed niet veel kan zien, houdt hij zijn ogen op de deuropening gericht. De slaapkamergordijnen zijn gedeeltelijk gesloten om de hitte buiten te houden, terwijl een zonnestraal op het geknoopte tapijt aan het voeteneinde van het bed schijnt. Reki voelt zich telkens erg eenzaam wanneer zijn ouders op een scheepsreis zijn, iets waar hij niet van genoot, maar zijn jongere broer Rochefort wel. Reki had zijn vader ervan overtuigd hem bij Rochefort te laten blijven, wat tot teleurstelling bij zijn ouders leidde. De deur naar de slaapkamer piept als hij opengaat, waardoor Reki zijn hart sneller klopt. Hij ziet twee voeten naar binnen schuifelen, versierd met gloeiende gouden gespen op zwarte laarzen. Plotseling is er een luide plof en het gerinkel van metaal te horen. Een zwaard misschien? Rochefort, die voor hem staat, zwijgt. Reki spoort hem aan om zich onder het bed te verstoppen, maar Rochefort reageert niet. Reki grijpt snel zijn broer en duikt weer onder het bed terwijl hij zijn hand op Rocheforts lippen legt. Het geluid van krakend leer en rinkelend metaal weergalmt. De deur wordt abrupt opengegooid. Tot Reki zijn verbazing ziet hij gepantserde schoenen in de deuropening die noch Bard noch Jack droegen. De kamer is gevuld met een zure geur en een ruwe mannenstem vloekt. "Waar zijn die ratten?" Reki legt zijn hand op de mond van Rochefort en fluistert; "We gaan verstoppertje spelen." Rochefort knikt opgewonden, terwijl Reki gespannen wacht tot de schoenen de kamer verlaten.
"Kun je mij vertellen waar de kinderen zijn? Zie je ze?" "Ik heb geen idee, zie jij ze?"
"Wij kunnen niet voor langere tijd blijven. Kijk onder het bed of achter de gordijnen."
Reki drukt zichzelf tegen de muur, zo dicht mogelijk bij de rand van het bed. De versleten schoenen lopen richting het raam. Met een ruk openen de gordijnen. Jacks levenloze lichaam dat de deuropening siert, wordt verlicht door het binnenkomende licht. Niets is verbergen en genadeloos. Het zonlicht gloeit door een donkere golf van bloed die uit zijn doorgesneden keel schiet. Jacks groene ogen staren levenloos in het niets. Reki's lichaam is gespannen. Zijn keel is gevuld met bittere gal. Hij snakt even naar lucht die niet aanwezig is. De man bij het raam mompelt "Niets". De man knielt neer en legt zijn handen op de grond. Reki kijkt angstig toe. Jacks bloed siert op de vlijmscherpe kukri-dolk die met één hand wordt vastgehouden. Rochefort glijdt onder het bed vandaan voordat Reki tijd heeft om te reageren. Haastig fluistert Reki 'Roch' en probeert de jongen vast te pakken, maar hij is te snel. Plotseling onderbreekt een dreigende stem de stilte. Rochefort springt en rent naar de deur, waardoor Reki zijn schreeuw inhoudt. Het geluid van voetstappen komt dichterbij als de tweejarige Rochefort met een luide plof op de grond valt. Zijn bange ogen vullen zich met tranen terwijl een ruwe hand hem bij zijn haar grijpt. Reki weet dat hij snel moet handelen om zijn kleine broertje te redden. Ondanks dat hij nog maar zes jaar oud is, raapt hij al zijn moed bij elkaar en komt hij uit zijn schuilplaats tevoorschijn. De twee schurken, met hun karmozijnrode ogen op hem gericht, lijken onverslaanbaar. Toch kan Reki niet toekijken hoe zijn broer sterft. Rochefort kijkt naar hem op, zijn gezicht is bedekt met bloed. Reki weet dat hij moet proberen te vechten. De kansen zijn tegen hem, maar hij kan zijn broer niet laten lijden. "Daar" brult de bandiet aan Reki's linkerkant. Reki observeert het gezicht van de mollige man en slikt. Trillend als een blad, beveelt hij; "Laat mijn broertje los!"
De lange keel van de slanke indringer uit een schaterlach. "Wat is de reden dat je ons vertelt wat we moeten doen, jongen?"
Hij glimlacht en vervolgt: "Vladimir, de jongen gelooft dat hij moedig genoeg is om ons te vertellen wat we moeten doen."
Vladimir lacht luid. "Ik heb het gevoel dat deze jongen denkt dat hij stoer is, Malik."
Vladimir grinnikt. Reki kijkt woedend naar de aanvallers en denkt hopeloos na over hoe hij zijn kleine broertje uit hun greep kan bevrijden.
"Reki" huilt Rochefort.
"Sh Roch, alles komt goed" Reki. Malik snuift geamuseerd.
"Ik geloof het niet, jongen", lacht hij en glijdt moeiteloos de dolk door het strottenhoofd van Rochefort. Reki brult van hopeloosheid. De doorgesneden keel van Rochefort produceert helderrood bloed.
Malik lacht terwijl hij het lijk op de grond gooit en zijn mes op Reki richt. Spottend zegt Vladimir: "Jij bent de volgende", terwijl Malik de trillende peuter in het nauw drijft.
Reki's ogen glinsteren van tranen terwijl hij naar het lijk van Rochefort staart. Wat was de reden voor de moord op zijn broer? Waarom kon Reki hem niet redden? Rocheforts ogen zijn nat en zielloos terwijl ze naar het houten plafond staren.
"Je zult er niet zo snel vanaf komen als die kleine rat." Vladimir gromt en slaat Reki hard op zijn neusbeen. Vladimir houdt de jongen stevig vast terwijl Malik lacht en Reki's oogkas raakt. Reki huilt als Malik herhaaldelijk zijn vuist op het slanke gezicht van de zesjarige Reki laat vallen. De wortels van Reki's inktzwarte lokken bevatten donkerrood bloed dat langs zijn gezicht loopt.
Diepe stemmen naderen van een afstand.
Even later klinkt er een klap op de deur; het hout kraakt uit protest. "Snel!"
Er klinkt een stem uit de gang. Een laatste klap breekt
Reki's neusbeen, waardoor hij huivert. Het kind sluit langzaam zijn ogen en zucht. Malik gromt en laat het lichaam op de donkere houten vloer vallen. Gemeen zegt hij; "we komen later terug voor jou."
Malik staat abrupt op. Het geluidsniveau in de gang is gestegen. De verouderde schoenen van Vladimir worden door Reki met één oog bekeken. Ze lopen langzaam weg van Reki's gewonde lichaam.
"Reki, het is in orde, ik ben er."
Een zachte stem sust hem op een gedempte toon. Zijn haar valt over zijn schouder terwijl een warme hand het streelt. ×