Fragment

Ik nam haar mee naar een klein restaurant twee straten Ik verderop.
We zaten net of er verscheen een brunette aan onze tafel die me verwachtingsvol aankeek.
Het duurde even voordat ik Eliska herkende, ze was op dieet geweest want ze was mager geworden.
‘Flin?’ zei ze.
‘Hallo Eliska,’ zei ik vriendelijk terug. ‘Hoe gaat het met je?’
‘Goed.’ Ik zag haar blik even naar Roma gaan, voordat ze vertelde dat ze haar opleiding had afgerond. Ze werkte bij haar vader, de rechter, op kantoor.
‘Misschien kunnen we iets afspreken en dan bijpraten?’ zei ze terwijl ze compleet de aanwezigheid van Roma negeerde.
‘Daar heb ik geen tijd voor,’ zei ik om haar af te winpelen.’ De tijd die ik heb is voor mijn meisje.’ Ik keek even naar Roma en zag de ijskoude blik in haar ogen waarmee ze naar Eliska keek.
‘Maar we hadden het toch altijd gezellig Flin.’ Eliska legde even haar hand op mijn arm. Toen draaide ze zich om naar Roma.
‘Ben jij niet dat zigeunerinnetje dat bij de Vlinder werkte?’
‘Ben jij niet de dochter van die rechter die zich door mijn baas liet chanteren?’ antwoorde Roma op dezelfde toon.
Ik zag Eliska schrikken, ze wilde nog iets zeggen. Bedacht zich en liep weg.
Roma keek even naar mij.
‘Ze wilde je neuken, maar dat gaat niet gebeuren.’
Ik schoot in de lach. Dat was Roma, recht door zee.
‘Ik denk het ook,’ zei ik lachend, ‘maar ik wil alleen jou.’
Ze glimlachte. ‘Goed geantwoord.’
We genoten met zijn tweetjes van het diner.
Nog een keer liep Eliska langs met haar vriendinnen, toen ze de zaak verlieten. Ik zag Roma ‘s blik haar volgen. Eliska mocht blij zijn dat ze het had opgegeven, besefte ik, want Roma had niets van haar heel gelaten.
Toen we later naar buiten liepen had ik mijn arm om haar heengeslagen en voelde ik me gelukkig en tevreden.
Ze was mijn meisje en ik hield zoveel van haar.
‘O’Ryan?’ hoorde ik roepen. En dat betekende meestal dat iemand niet wist of ik Flin of Devin was.
Toen ik omkeek zag ik Antonia, Costel, Toby en Mihai, waarmee ik de opleiding tot advocaat gedeeltelijk had gevolgd.
‘Flin,’ antwoordde ik als vanzelfsprekend en Costel grijnsde naar me.
‘Dan ben jij diegene die in Milaan gewerkt heeft.’
Ik knikte. Ik begreep weer dat er genoeg verhalen de ronde hadden gedaan, maar ik zag geen veroordeling in hun blikken.
‘Ga mee naar club ‘Romantica’ zei Mihai, ‘dan trakteren we je op een biertje.’
‘Nee, ik moet nog werken,’ zei ik.
Ze drongen natuurlijk nog even aan. Ik keek ze na toen zij wel gingen.
Ergens baalde ik flink dat ik niet ze meekon. ×