Fragment

Hoofdstuk 9.
Vier veronderstellingen over schuld


Fundamenteel voor een goed begrip van schuld als karakter-eigenschap is de erkenning dat alle gepleegde handelingen worden opgeslagen in ons onderbewuste. Het onderbewust-zijn is vergelijkbaar met een computer die eenvoudigweg elk detail vastlegt. Op dezelfde manier wordt elke handeling, ervaring, houding en emotionele gebeurtenis in het onder-bewustzijn ingeprent vanaf het moment dat een ziel in de fysieke vorm plaats neemt.


Schuld is cumulatief

Alle huidige levens zijn het resultaat van het hele verleden en worden beïnvloed door de gebeurtenissen uit de optelsom van dat verleden. Alle handelingen die door het individu worden gepleegd en door dat individu als 'slecht' of 'kwaad' worden beschouwd, dragen bij aan een energiepatroon of 'blauwdruk' van zelfbestraffing die van het ene leven op het andere overgaat. Dit energiepatroon lijkt een persoon op te sluiten in gedragsvormen die in overeenstemming zijn met de ervaring die nodig is om het specifieke probleem van die persoon, wat het ook is, op te lossen.
Dit concept wordt uitgewerkt door Maximilian Beyer in The Purpose of Life (New York: Philosophical Library, 1977), hoewel hij naar alle waarschijnlijkheid alleen het huidige leven in gedachten had toen hij zei: “Het onderbewustzijn van schuld is ondergebracht in dat deel van de hersenen, dat de onbewuste aantekeningen bevat van de gedachten en handelingen uit het verleden die het individu vroeger verkeerd, kwaad, zondig heeft beoordeeld.”
De modus operandi in zijn uitspraak is identiek aan die van de regressietherapeut. Het enige verschil is dat in de reïncarnatietherapie het bewijs voor de geldigheid van zijn verklaring zich uitstrekt tot een onbeperkte hoeveelheid tijd voorafgaand aan dit huidige fysieke leven.
De implicatie van dit concept is revolutionair en zal, als het onderbouwd kan worden, een ongekende stap zijn in het bevorderen van ons begrip van de dynamiek van menselijk gedrag. In het bijzonder de behandeling van de vele vormen van schuld die zich in alle culturen op onze planeet manifesteren.
Het idee alleen al dat huidige emotionele problemen zouden kunnen voortkomen uit ervaringen in een vorig leven zou een paar decennia terug in de vroege ontwikkeling van de psychologie volledig onverdedigbaar zijn geweest, maar door de nadruk te leggen op de grote verschuivingen in perspec-tieven die de psychologie in de vorige eeuw kenmerkten, kunnen we nu steun vinden voor de veronderstelling dat individuen mogelijk eerdere levens hebben meegemaakt.
Als we bijvoorbeeld terugkijken in de tijd, zijn we van ver gekomen, sinds de vroege gedragsdeskundigen die alle methoden van introspectie bespotten en het bewustzijn buitensloten. Vervolgens schreef de humanistische beweging (Joel Kovel, Complete Guide to Therapy, New York: Pantheon Books, 1976) angst (schuld) toe aan een bewustzijn van onvolledigheid, of betekenisloosheid. Zij vonden eerdere ervaringen als oorzaak van actuele problemen niet geloof-waardig. Het huidige moment was het belangrijkst, en het moest onder ogen gezien worden, geconfronteerd en aangepakt worden in het moment zelf.
Karen Horney, een invloedrijke stem in de Neo-Freudiaanse beweging, heeft een enorme sprong voorwaarts gemaakt vanuit het behaviorisme. Toen ze Self Analysis (New York, W. W. Norton & Co., 1942) schreef, werd ze door haar collega's grondig de wacht aangezegd omdat ze durfde aan te nemen dat mensen het vermogen hadden hun eigen problemen op te lossen. Al haar boeken gingen over de menselijke strijd voor zelfrealisatie.
Hoewel de spirituele component in de mensheid geen nieuw idee was, aangezien het door de geschiedenis heen door metafysici en de grote spirituele leiders werd gepropageerd, introduceerde de transpersoonlijke beweging het in de psycho-logie. De theorie erkende de onverwoestbaarheid van de levenskracht en de mogelijke overleving van individuele zielsenergie. In het begin werd niet gesteld dat wij eerdere levenservaring kunnen hebben, hoewel velen in de trans-persoonlijke beweging deze mogelijkheid momenteel wel accepteren.
Tegenwoordig zijn veel therapeuten opgeleid in hypno-therapie. Deze groep overschrijdt de grenzen van vele therapiescholen vanwege hun toegang tot de verborgen componenten van het onderbewustzijn. Velen van hen zijn spontane herinneringen tegengekomen van kennelijke vorige leven. Hun casuïstiek is een formidabele en steeds groter wordende hoeveelheid bewijs voor de validiteit van dit therapeutische model.
Al deze grote bewegingen, die tientallen ideologieën en filosofieën omvatten, zijn er niet in geslaagd het opkomende getij van emotionele en psychische ziekten in de samenleving als geheel in te dammen, zoals we dat vandaag zien. De variabelen die betrokken zijn bij het oplossen van het huidige dilemma van de mensheid zijn overweldigend veel en complex, maar toch moet er een fundamentele factor zijn, een fundamenteel principe, dat wanneer het begrepen wordt, de chaos en ellende zou verminderen, en kan leiden tot evenwicht en integratie bij individuen.
Het bewijs waar reïncarnatietherapeuten voor gezorgd hebben, belooft voor veel mensen een tegemoetkoming aan deze criteria. Als het concept dat schuld in een vorig leven is ontstaan, als waar zou worden erkend door professionals die direct met mensen en hun problemen werken, dan zou de hele aanpak van de therapie opnieuw worden onderzocht. Het ervaringsmateriaal rechtvaardigt een onbevooroordeeld onderzoek naar de mogelijkheden van therapieën die voort-vloeien uit de veelvoudige geboortetheorie.

Schuld lijkt geworteld te zijn in het bewustzijn van het menselijk ras, en alle therapiescholen proberen het te analyseren, te definiëren en te verlichten. Freud erkende de moeilijkheid om dit probleem aan te pakken en noemde de tegenkantingen ‘negatieve therapeutische reacties’ (Kovel, 1976). Hij schreef ze toe aan een onbewust schuldgevoel dat verbetering in de weg stond. Zijn diagnose was nauwkeuriger dan hij zich realiseerde, behalve dat hij niet wist waarom deze verbetering werd geblokkeerd.
Aan de andere kant van het spectrum maakte Gestalt-therapie schuld onbeduidend en omschreef het als geprojecteerde wrok (Kovel, 1976). Voor state anxiety (tijdelijke angst) kan dit kloppen, maar bij trait anxiety (angststoornis) hebben psychologen weinig vooruitgang geboekt.
En psychiaters behandelen het probleem vaak door medicatie toe te dienen.
Na vele jaren van omgaan met schuld bij cliënten en het proberen van talloze therapieën om de verlammende effecten op persoonlijkheden te verminderen, blijft volgens McKenzie (1962) het feit dat we geen psychiatrische technieken hebben die echte schuld wegnemen.

Past-life regressietherapie heeft al vier decennia aangetoond dat wanneer schuld wordt behandeld als een overdracht van een traumatische negatieve ervaring in een vorig leven, het probleem wordt verzacht en vaak geëlimineerd.
Een ongecompliceerd maar uitstekend voorbeeld hiervan is aangehaald in hoofdstuk 1. ×