Fragment
Pas twee jaar na mijn scheiding werd me duidelijk waar ik tekort was geschoten in mijn huwelijk. Het grootste debacle had te maken met de communicatie. Hoe wij soms met elkaar communiceerden verdiende geen schoonheidsprijs. Zo liet ik mijn frustraties en heftige emoties nogal eens te ver oplopen, waardoor gesprekken escaleerde. Had ik me eerder opengesteld en tijdig mijn gevoelens, mijn gemis en ongenoegen gedeeld, dan had hij de kans gehad om hier rekening mee te houden. Samen hadden we dan tijdig en rustig kunnen bespreken hoe we het anders hadden kunnen doen.
In een aantal relaties voelde ik me geregeld alleen staan, te weinig gesteund waardoor ik me ook niet langer veilig voelde om mijn onzekerheden te delen. Aan te geven wat mij parten speelde en mijn behoeftes tijdig kenbaar te maken.
Zodra vriendlief me vervolgens ergens op aansprak, haalde ik uit.
Waarbij hij geïrriteerd aangaf dat hij op deze manier niet verder wilde met het gesprek. Dat leek op dat moment het beste wat hij kon doen. Het enige waar ik op hoopte was een stukje erkenning voor mijn gevoelens en behoeften. Ik was toen niet altijd in staat dit op een rustige manier aan te kaarten, laat staan me helder te verwoorden. Ik voelde me dan onbegrepen en onvoldoende gesteund waardoor ik steeds minder tolereerde en overliep van frustratie. Waardoor ik me te heftig ging uitspreken. En vriendlief zich van me afsloot. Hoe langer ik mijn frustratie en onvrede wegslikte, hoe groter de kans dat het op een onverwacht moment escaleerde. Met als gevolg dat de afstand tussen ons groter werd, we elkaar kwijtraakten. En beiden steeds meer wankelden met uiteindelijk een relatiebreuk tot gevolg.
Voelde ik me soms niet langer geborgen bij hem dat tijdig delen geen optie bleek?
Misschien.
×