Fragment

Gehaast liep ik over het San Marcoplein naar de Bocca di Leone, de Leeuwenmuil. De ideale plek om af te spreken voor een geheime ontmoeting. Van oudsher kunnen de inwoners van Venetië anonieme beschuldigingen in de Leeuwenmuil stoppen. Ik heb van de heer Field, de Engelse politie-inspecteur, begrepen dat de Italiaanse tekst bij de Bocca di Leone, zoveel wil zeggen als: beschuldigingen jegens diegene die hun diensten en plichten in het geheim proberen te volbrengen, als ook jegens personen die in het geheim met elkaar afspreken en daarbij proberen hun ware gezicht en gewin te maskeren. Een geoorloofde wijze van het verraden van vrienden, een baas of familieleden. In Holland zou een Leeuwenmuil ondenkbaar zijn. Niet omdat de Hollanders elkaar niet bij de autoriteiten zouden verraden, maar de Venetiaanse manier is veel te openbaar. Iedereen kan zien wie er een briefje in de muil van de leeuw stopt en waarom ook niet? Misschien ligt het aan het Italiaanse temperament, waardoor de olijfolie sneller gaat koken dan een homp romige Hollandse boter. Persoonlijk heb ik er geen behoefte aan om op een geniepige wijze de namen van iedereen die mij hebben verraden openbaar te maken. Ik schreeuw het nog net niet vanaf het dak van de villa in Vollenhoven uit, omdat ik de vuile was niet per se met de buren wil delen, maar dit wil niet wil zeggen dat ik er geheimzinnig over doe. Sommige zaken zijn nu eenmaal zodanig onvergefelijk van aard en natuur, dat daarbij vergeleken een doodzonde nog iets weg heeft van een onschuldige vergissing. Het is niet dat ik wraakzuchtig ben aangelegd, maar dit betekent geenszins dat ik iedereen het beste gun. Nu verbiedt mijn Christelijke inborst mij om met naam en toenaam de mate en omvang van het ongeluk voor mijn verraders uit te spreken, maar laat ik het zo zeggen, dat de beschrijving van de negen kringen van de hel door Alighieri Dante zodoende een amusant sprookjesboek is. De verrader die ik het meeste gun, is een vrouw waar ik jaren hoogstpersoonlijk voor heb gezorgd. Een vriendin die ik heb gevoed, gekleed en geleerd hoe te gedragen in de betere kringen van de samenleving. Allemaal tevergeefse moeite. Het ondankbare wicht is met een indiaan getrouwd en heeft mij, zonder enig overleg of waarschuwing, in de steek gelaten. Waarschijnlijk was Anne niet goed bij zinnen, toen zij het dwaze besluit in New York nam. Het was ook een verwarrende tijd, waarin mijn verraadster een korte heldere periode had gekend, om daarna terug af te glijden naar een verstandsniveau waar een egel niet eens jaloers op zou zijn. Ik ben weken ontroostbaar geweest en bovenal alleen in de villa, buiten het personeel om dan. Het waren afschuwelijke weken in een natte winter, waarin ik niets anders kon doen dan binnen blijven en mij vervelen. Niets gaf mij nog voldoening. Van het borduren van een winters tafereel, kreeg ik zo de zenuwen dat ik het werkstuk al na twee avonden in de open haard had gesmeten. Ik had zoveel meegemaakt in Engeland en New York dat de rust in mij was verdwenen. Het uitgestelde verdriet om de dood van Yukichi, mijn wijlen echtgenoot, was overweldigend bevredigend geweest, omdat ik erin slaagde om afscheid van hem te nemen en daarmee ook van Anne en Jacques. Gelukkig was de grond eind januari van vorig jaar niet hard en kon de steenhouwer een gedenksteen voor Yukichi achter in de tuin bij de vijver plaatsen, dichtbij het graf van mijn vader. Hoewel het slechts een symbolisch gebaar was, voldeed het ruimschoots, want ik was te jong voor het leven van een weduwe. ×