Fragment

Voorwoord

Nee, ik had geen laag zelfbeeld en ik was ook niet financieel afhankelijk.
Nee, ik vond het niet normaal wat er gebeurde.
Nee, ik had nog nooit eerder een klap gehad, ook niet van mijn ouders.
Ik was juist avontuurlijk en zelfstandig. Ik had me in de tijd, voordat ik Kees ontmoette, losgemaakt van mijn ouders en van de kerk. Ik voelde me vrij en onafhankelijk. Maar waarom gebeurde me dit dan toch? Waarom liet ik me slaan, schoppen, vernederen, voorliegen, bedriegen en bedreigen? En waarom leef ik nog terwijl er nog steeds wekelijks vrouwen vermoord worden? Niet elke man die vreemdgaat, slaat zijn vrouw, maar ik weet niet of elke man die slaat, ook vreemdgaat. En niet elke man die slaat, is een moordenaar, maar hoe weet je wie er wel toe in staat is, en wie niet? Zijn het misschien de omstandigheden, is het de gelegenheid?
Deze vragen hebben me de afgelopen 30 jaar bezig gehouden. De ene keer meer dan de andere, maar het liep wel als een rode draad door mijn leven. Ik wist dat hij fout zat, maar ik verweet mezelf dat ik het 8 jaar lang heb laten duren. Door de tijd en door het verhaal op te schrijven, is me veel duidelijk geworden.
De redenen waarom je bij iemand blijft, terwijl je weet dat het niet goed voor je is, zijn voor iedereen natuurlijk anders. Maar, in het geval van narcisten en huiselijk geweld, zijn er ook veel overeenkomsten. Deze overeenkomsten zitten dan vooral in de
redenen waarom je niet weg kan.
Door het opschrijven van mijn verhaal heb ik in elk geval mezelf kunnen vergeven. De menselijke eigenschappen waardoor dit 8 jaar heeft geduurd, zijn op zich geen slechte eigenschappen. Ik was niet fout. Misschien was ik wat naïef, te goed van vertrouwen, had ik teveel begrip en medelijden of probeerde ik te veel de oorzaak van zijn gedrag te ontdekken. Ook wilde ik hem helpen. Geen enkele reden om mezelf te veroordelen.
Natuurlijk is er nog veel meer gebeurd, er was altijd wel iets aan de hand, was het niet met ons dan wel met instanties, familie, tijdens de voetbal of gewoon op straat. Toch hoop ik een klein inkijkje te hebben gegeven in hoe zoiets gaat. Ook hoop ik door het
delen van dit verhaal anderen te kunnen helpen en begrip te krijgen voor hoe je in zo’n situatie
verzeild raakt. Verder denk ik dat mijn oplossing femicide heeft voorkomen en zo lang er geen andere wetgeving is, is dit misschien wel de beste oplossing. Je kan iemand namelijk niet 24/7 beschermen en van contact- en straatverboden, trekt juist dit soort mensen - de plegers van femicide - zich niets aan.
Waarom krijgt iemand wel betaald verlof als hij of zij een kind krijgt, maar niet als het om zijn of haar eigen leven gaat? Als de keus is: weggaan, met aan de ene kant, de kans dat je het niet overleeft en als je het wel overleeft, je misschien wel je hele leven in de schulden zit en toegetakeld bent? En aan de andere kant, blijven, en er het beste maar van proberen te maken? Ik denk namelijk dat hierin een oplossing zit. Ik had het geluk dat ik bij de juiste organisatie werkte en daardoor de juiste mensen om me heen had. Hierdoor kon ik een tijdje in de ziektewet en kon ik van 'de aardbodem verdwijnen', maar wat als je het minder goed getroffen hebt? Ook al moest ik dood, ik denk dat mijn ex ergens wel blij is dat hij mij gewoon niet vinden kon. Hij is nu geen moordenaar. En ik leef nog!
Haal eruit wat jou triggert en doe ermee wat voor jou het beste is.

Anja Cramer
  ×