Fragment

An liet er geen gras over groeien en maakte meteen een afspraak met Harry voor het volgende weekend. Ze hoopte dat Rita zich wat kon ontspannen en leerde om Harry te vertrouwen. Hij was de geschikte persoon om haar te helpen, dat wist ze heel zeker.
Halverwege de week vroeg An haar vriendin Rita om de zondag weer naar haar te komen.
“Is Harry er dan ook?”
“Ja, ik heb hem uitgenodigd. Gewoon ontspannen wat met elkaar praten. Ik heb iets opgezocht over een reis naar de bergen. Daar wilde ik met jullie over praten, het zou misschien een vakantie kunnen zijn voor ons drieën? Harry wandelt ook graag.”
“Ik weet niet of ik vakantie heb, An. Met uitzendwerk gaat dat misschien anders.”
“Maakt niet uit, Rita, gewoon erover praten is ook leuk.”
Rita was even stil. Praten, dacht ze, maar dat doe ik helemaal niet graag. Wat moet ik zeggen? Ik weet nooit wat ik moet zeggen. Telkens als ik moet denken aan woorden om uit te spreken, ben ik toch al te laat om iets te antwoorden en gaat het alweer over iets anders.
An merkte dat Rita in gedachten ver weg was. Ze had al meer gemerkt dat de gedachten bij haar vriendin nogal vlug afgeleid waren.
“Rita, een stuiver voor je gedachten. Waaraan dacht je? Blijkbaar gaan er heel veel onuitgesproken woorden door je hoofd. Als je die nu eens allemaal hardop zou zeggen?”
“Dan zijn het geen gedachten meer. Dat kan toch niet, An? Elke mens heeft toch gedachten die niet uitgesproken worden?”
“Ja, maar tegen mij kan je toch zeggen wat je denkt, daarvoor zijn we vriendinnen hè. Rita, ik wilde dat ik je kon helpen.”
“Je hoeft mij toch niet te helpen, ik vind het al zo fijn om jou als vriendin te hebben.
Het is gewoon moeilijk als je altijd gehoord hebt dat je stil moest zijn, zwijgen, braaf zijn en geen ruzie maken. Als vader thuis was, dan waren we allemaal stil, dan werd er niets meer gezegd. Ik ben dat zo gewend en vind dat al heel normaal.”
“Ik begrijp je, Rita, ik wil je niet forceren, enkel helpen. Dat weet je toch hè?”
“Ja natuurlijk, anders waren we al lang geen vriendinnen meer.”
“Ik ga ophangen, we zien elkaar dan zondag middag rond twee uur. Nog een fijne week, Rita.”
“Ja, dag An, ook voor jou.”

Rita zette de televisie aan en probeerde naar een serie te kijken. Haar gedachten dwaalden steeds af naar zondag. Ik zou misschien beter thuis kunnen blijven, dacht ze. Of vragen om een andere keer. Diepe zucht, pfff. Iedereen kan normaal praten, waarom ik niet? Rita wilde die gedachten stopzetten, maar dat lukte nooit. Ze bleef maar denken aan anderen die veel meer emoties toonden, die dat konden uitspreken ook.
Ze dacht terug aan haar eerste vriendje, toen zei ze iets over haar vader, hoe die thuis was en zij dan niets meer durfde te zeggen. Die vriend werd boos, over je vader moet je met respect praten, had hij geantwoord. Dus zwijgen, weer stil zijn en gedachten niet uitspreken.
Als dat telkens zo bevestigd wordt, dan wordt het toch normaal.
Ze zette de tv weer uit en nam een boek. Ook dat lukte niet, ze las telkens opnieuw dezelfde bladzijde, omdat ze de woorden vergat die ze gelezen had. Ik word hier gek van, hoe moet dit verder, het houdt niet op. Zou er iemand zijn die dat ook had en waarmee ze daarover kon praten? Iemand die begreep hoe moeilijk dat was, dacht Rita. Ze ging naar de keuken en warmde wat melk op en deed er honing in, daar sliep ze meestal goed van. Daarna ging ze naar boven. Ze moest nog twee dagen werken, dus wilde ze wat uitgerust zijn.
Het was weer heel vroeg toen ze wakker schrok, angstig en nat van het zweet.
Buiten adem van het rennen in haar droom. Wie zit er toch steeds achter mij aan? vroeg ze zich af. Als ik nu eens een gezicht kon zien.
Rita nam haar kleren mee en ging zich klaarmaken in de badkamer. Ze zou opblijven, anders droomde ze weer verder, zoals altijd.
Ze ruimde wat op, maakte de keuken schoon en ging dan nog even op de bank zitten met een dampende kop koffie. Dit zou haar wel wakker houden.
×