Fragment

____ LOUTERING ____

Het leven antwoordt want ik rouw en kan dat zien: de lucht is grauw en dreigend. Regen komt eraan. ‘Alsof er, met mijn lot begaan, een frisse bui in aantocht is die mij bevrijdt van duisternis; van iets dat destijds niet kon zijn. Zo word ‘k bevrijd van oude pijn.

Mijn hart als lood en ik begrijp dat ’k door dit rouwen groei en rijp. Dat ’k loslaat wat mij niet meer past. Da’t ’ k haar laat gaan, die loden last lichter wordt daardoor in mijn hart, dan zeg: ik maak een nieuwe start. ’k Denk dat zo’n donderbui dan brengt wat wezenlijk vervulling schenkt.

Want in de wolken aan de lucht zie ik iets in zijn vrije vlucht; de adelaar die teken is van ’t maken zonder duisternis. Zijn beide vleugels wijd gespreid denk ik dat hij de weg bereidt naar ’n leven tappend uit de bron van eigen levenskracht en zon.

Als dat de hemel opentrekt, wordt mijn verlangen opgewekt naar een leven zonder haast en dwang, de druk van angst. Prestatiedrang. Dat door vertrouwen begeleid ‘k niet ;langer met die molens strijd, maar nu het nut zie van de les van het organische proces. ×