Fragment

Kerst is Chaos

Ah, december. De maand waarin de lucht naar kaneel ruikt, de supermarkten veranderen in slagvelden en iedereen collectief doet alsof dit het jaar wordt waarin we eindelijk “rustig aan” gaan doen met de feestdagen. Want kerst, lieve mensen, is niet alleen een feest van licht en liefde, maar vooral een zorgvuldig georkestreerde ramp.

Mijn verhaal begint, zoals de meeste kerstdrama’s, met een groepsapp. Die van mijn familie, toepasselijk genaamd “Kerst met de Kliek”. Eén simpel bericht van mijn moeder: “Wat doen we dit jaar met kerst? Iedereen bij ons? Of willen jullie iets anders?”
Dit klinkt als een vriendelijke vraag, maar ik weet beter. Wat mijn moeder eigenlijk zegt, is: “Het wordt hier gevierd, ik heb alles al gepland, maar ik wil jullie toch het idee geven dat jullie inspraak hebben.” Slim. Het type passief-agressieve diplomatie dat alleen een moeder kan perfectioneren.

De groepsapp ontploft. Mijn broer wil gourmetten – natuurlijk, want hij is de enige die zich geen zorgen maakt over wie die aangebrande bakplaat moet schoonmaken. Mijn zus wil “iets veganistisch, maar wél lekker”. Mijn vader wil niet gourmetten, zeker geen veganistisch gedoe, en vraagt zich af waarom niemand gewoon een rollade in de oven flikkert zoals vroeger. En ik? Ik wil gewoon dat iemand anders het organiseert.

Fast-forward naar een week voor kerst. We hebben besloten dat iedereen “iets kleins” meeneemt. Een systeem dat in theorie werkt, totdat je beseft dat het betekent dat ik op zaterdagochtend in de supermarkt sta te vechten om de laatste bak tiramisu. Om me heen heerst de sfeer van apocalyptische paniek. Een man in een kersttrui probeert een doos kerstkransjes uit mijn mandje te graaien. Een vrouw met drie huilende kinderen blokkeert het gangpad terwijl ze een prijsvergelijking doet tussen twee soorten prosecco.

Na twee uur ploeteren sta ik eindelijk buiten. Mijn winst? Een bak tiramisu (gescheurd folie, maar dat negeren we), een fles goedkope rode wijn en een pak servetten met rendieren erop. Niet indrukwekkend, maar toch voelt het als een overwinning.
En dan is het zover: Eerste Kerstdag. De festiviteiten beginnen met een discussie over de tafelschikking. Mijn moeder wil mijn broer naast mijn oma zetten, zodat hij “eindelijk eens wat wijze raad oppikt”. Mijn broer wil naast zijn vriendin zitten, omdat ze nog steeds in de fase zitten waarin ze elkaar constant aan willen raken. Uiteindelijk zit ik tussen mijn vader en de kat.

Dan komt het eten. De gourmetplaat begint zoals altijd: gezellig, gemoedelijk, iedereen een beetje lacherig. Maar zodra het vlees op tafel komt, verandert de sfeer. De kip raakt de biefstuk aan – een doodzonde in mijn vaders ogen. Mijn zus probeert tofu te bakken, wat leidt tot een indringende rooklucht die nooit meer uit de gordijnen zal gaan. En dan is er mijn broer, die alle champignons opeet voordat iemand anders überhaupt de kans heeft gehad.

Het hoogtepunt van de avond is traditioneel de komst van het toetje. Mijn tiramisu wordt onthaald met gefronste wenkbrauwen. Mijn oma wil weten of ik hem zelf heb gemaakt. “Nee, oma,” zeg ik eerlijk. “Hij komt uit een plastic bakje van de supermarkt.” Dit wordt gevolgd door een preek over hoe mensen tegenwoordig geen moeite meer doen.

Maar weet je wat? Dat is misschien wel het punt van kerst: dat je géén moeite hoeft te doen. Het is de enige tijd van het jaar waarin je met een bak tiramisu en een paar halfgare worstjes een feestmaal kunt noemen. Waarin je ruziet over wie de laatste champignon pakt, maar het uiteindelijk vergeet omdat je allemaal zit te lachen om dezelfde slechte kerstgrappen.

Kerst is geen perfect Pinterest-plaatje. Het is chaos, het is gekte, het is gourmetlucht die drie weken blijft hangen. En dat is prima. Want ergens halverwege het gekibbel en de rook van verbrand tofu besef je dat dit juist is waar het om draait: mensen bij elkaar brengen, zelfs als ze elkaar halverwege het etentje wel achter het behang willen plakken.

Op Tweede Kerstdag stuur ik een bericht in de groepsapp: “Ik hoop dat jullie genoten hebben, want volgend jaar vieren we het bij mij.”
De reacties stromen binnen. Mijn broer: “Leuk! Kunnen we dan weer gourmetten?” Mijn vader: “Ik breng een rollade mee.” Mijn moeder: een duim omhoog.
En mijn zus? Die vraagt alleen maar: “Is er een vegan optie?”
Ik sluit de app en schenk mezelf een glas van die goedkope rode wijn in. Ja, kerst is chaos. Maar ik zou het voor geen goud willen missen. ×