€ 19,95

ePUB ebook

niet beschikbaar

PDF ebook

  € 12,95

Dag mam...

over het mooie, prachtige leven dat er zomaar ineens niet meer was

Angela Mollers-de Kuijer • Boek • paperback

  • Samenvatting
    Een halve moeder, zo noemt de schrijfster zichzelf ook wel. Het verliezen van je
    kind verandert je niet alleen van binnen voorgoed, maar doet dat ook met de
    rest van je verdere leven. Wat er met jou als ouder en de rest van je gezin
    gebeurt na zo’n dramatisch gebeuren wordt in dit boek beschreven.
    Het is ook een leidraad voor iedereen die zou willen weten hoe je mogelijk om
    kan gaan met een gezin die zo'n verlies heeft geleden en welke cliché's je beter
    achterwege kan laten. Tevens is het een aanklacht tegen diverse officiële instanties.
    Maar bovenal is het een eerbetoon aan een jong volwassene van 19 jaar, die op
    11 mei 2009 het zwaarste gevecht van zijn leven niet kon winnen. Doordat een
    vreemde zomaar een onverantwoordelijk spel op de weg ging spelen.
    Het terugdenken aan die verschrikkelijke periode wordt op indrukwekkende
    wijze beschreven, waarbij de privacy die zij voor zichzelf wilde behouden niet
    uit het oog wordt verloren.
    Het boek eindigt met een liefdevolle herinnering met veel foto’s aan het mooie
    leven van Jordy.
    Het eindresultaat is een aangrijpend verslag van een moeder die zich geamputeerd
    voelt door het verlies van haar oudste zoon. 
  • Productinformatie
    Binding : Paperback
    Distributievorm : Boek (print, druk)
    Formaat : 170mm x 240mm
    Aantal pagina's : 222
    Uitgeverij : Angela Mollers
    ISBN : 9789082174700
    Datum publicatie : 09-2012
  • Inhoudsopgave
    Het boek bestaat uit drie delen. In het eerste deel wordt 'de week van Jordy' beschreven, daarna volgt deel 2 met een beschrijving van de jaren daarna. In deel 3 wordt het leven van Jordy van zijn geboorte tot aan zijn dood in fragmenten verteld, vol met leuke anekdotes. Het is een schitterend eerbetoon aan zijn veel te korte leven. Het boek sluit af met een paar pagina's vol mooie foto's.
    De opbrengst van het boek gaat naar een goed doel, te weten het militaire revalidatiecentrum.
  • Reviews (10 uit 1 reviews)
    Wil je meer weten over hoe reviews worden verzameld? Lees onze uitleg hier.

    05-02-2014
    dag mam
    Mijn zoon is verongelukt een paar maanden na Jordy en ik was helemaal de weg kwijt tot ik het boek Dag Mam ging lezen . Angela beschreef haar gevoelens en verdriet zo goed dat het voor mij een openbaring was en wist dat ik niet de enigste was . Door haar boek kon ik weer met mijn leven beginnen Ik kan iedere Moeder en ook Vaders van een overleden jongere aanraden om het te lezen . Het is heel fijn om te lezen hoe verdrietig het ook is . Ik heb het gelezen met veel tranen en ook een lach. Dank je wel Angela dat je de moed had om dat boek te schrijven Harma


    Geplaatst door , leeftijd 50-59
    Waardeert het boek met een 10 uit 10

€ 19,95

niet beschikbaar



2-3 werkdagen
Veilig betalen Logo
14 dagen bedenktermijn
Delen 

Fragment

Iedereen die in de bus zat ging mee op de kamelentocht. Met ons gezicht verborgen achter die gezichtssluier zijn we op de kamelen geklommen, die eigenlijk dromedarissen bleken te zijn. Toch bleef iedereen ‘kamelen’ zeggen, ook de Tunesiërs zelf.
Wie denkt dat we dit op een rustige manier konden doen, heeft het mis. Er stond een enorme wind, het fijne zand vloog continue om je heen. Waar we er eerst nogal lacherig om waren, bleken de gezichtssluiers nu een uitkomst te zijn. Je onbedekte huid zou anders echt gezandstraald zijn. Het op- en afstijgen op de kamelen was een kunststukje op zich. Een grote groep dieren lag bij elkaar en telkens als iemand opsteeg zag je dat dier de hoogte in komen en ontdekte je hoe groot ze eigenlijk waren. Met hun voorpoten gingen ze eerst omhoog waardoor je het gevoel had zo naar achteren te glijden. Je moest je echt heel stevig aan het zadel vasthouden. Het berijden op zich was even wennen, je wiebelde alle kanten op. De begeleiders waren allemaal erg aardig en zorgden ervoor dat de dieren bij elkaar bleven lopen. Peter reed voor mij en ik zag hem steeds verder wegzakken, omdat hij teveel naar achteren op het zadel zat.
‘Je moet meer naar voren schuiven’, schreeuwde ik. Door de gierende wind was het moeilijk om mij verstaanbaar te maken. ‘Peter’, gilde ik nog een paar keer. Eindelijk hoorde hij mij. ‘Naar voren, anders val je eraf’.
Zowaar, het lukte hem om beter te gaan zitten. Hierdoor kon ook hij genieten van de tocht, want als je zo krampachtig jezelf moet vasthouden is het minder leuk. De woestijn intrekkend met die grote groep kamelen zagen we de zon in al haar vrouwelijke pracht achter de oase ondergaan. Fel oranje met tussendoor blauwe strepen van de wolkeloze lucht, de hemel was gevuld met schitteringen die overal heen leken te schijnen. Het daglicht verdween in een snel tempo. Intussen had ik al de moed gevonden om het zadel los te laten, waardoor ik in staat was om foto’s te maken. Een prachtig gezicht, de zon die verdween en plaats maakte voor een geweldige sterrenhemel. Rijdend door de woestijn, met enorme zandheuvels, de wind die onafgebroken door bleef waaien, met als uitzicht voor je alleen maar zandheuvels, eindeloze zandheuvels, kregen we een gevoel van vrijheid zoals je alleen maar op zulke momenten kunt ervaren.
Nooit zal ik dit gevoel meer vergeten. Achteraf zijn het de laatste momenten geweest dat ik me echt gelukkig heb gevoeld. Dat ik echt diep vanuit mijn binnenste heb kunnen genieten, echt heb kunnen lachen en stralen zonder me ergens zorgen over te hoeven maken.
In de loop van de tijd heb ik wel weer geleerd om te genieten van gebeurtenissen die in je leven voorkomen. Maar het echte levensgeluk, met de wetenschap dat je kinderen het allemaal goed doen, dat zij een leven leiden zoals ze het zelf graag willen en wijzelf met een veelbelovende toekomst voor ons, dat intense gevoel van geluk, dat zal er nooit meer zijn.
Terugkerend naar de oase was er iemand die met haar mobieltje zat te bellen terwijl ze op een kameel zat. Daar is door iedereen nog zo om gelachen. Het was ook een erg gek gezicht.
‘Wel grappig’, riep ik nog. ‘Het is dat ik hem in de bus heb laten liggen, anders had ik het ook geprobeerd’.
Halverwege de terugweg begon mijn kameel als enige van de groep ineens heel raar te doen. Hij probeerde te bijten en liep gek. Ik begon het een beetje eng te vinden en riep de begeleider erbij. De hele groep moest stoppen en ik moest eraf waardoor ik een keer extra moest op- en afstijgen, wat ik minder leuk vond. Toen bleek dat de deken onder mijn zadel was weggeschoven en er een scherpe pin in de rug van het beest duwde. Bij elke stap begon het steeds meer pijn te doen. Logisch dat het dier ging protesteren.
‘Tuurlijk heeft niemand hier last van’, hoor ik mezelf nog zeggen. ‘Alleen bij mij gebeurt dit’.
Achteraf is gebleken dat dit het tijdstip was dat Jordy .................... ×
SERVICE
Contact
 
Vragen