Fragment

Op weg terug naar de grote tafel pak ik mijn favoriete boek blind uit het reptielengangpad. Hij staat altijd op dezelfde plek waar ik hem achterlaat en de kaft voelt vertrouwd in mijn handpalm. Ik stop het boek in de holte tussen mijn arm en mijn zij, en loop terug naar Juul.
Langzaam voelt het boek steeds zwaarder en het glijdt stukje bij beetje naar beneden. Ik weet dat ik geen grote armspieren heb, maar dit is ook overdreven. Geïrriteerd til ik het boek met een ruk iets omhoog.
‘Juul,’ begin ik wanneer ik de hoek om loop.
Ze kijkt op van haar tekst en haar gezicht betrekt meteen. Stotterend wijst ze op het boek dat ondertussen behoorlijk warm aanvoelt tegen mijn ribbenkast. Het voelt eigenlijk niet eens meer als een boek. Ik weet zeker dat de kaft net nog glad was en het was ook een rechthoek. Het voelt nu meer als een zandzak. Verbaasd kijk ik naar beneden en herken meteen wat voor dier ik naast me heb.
‘Een komodovaraan!’ Ik gooi mijn handen in de lucht en het enorme beest komt met een plof op zijn poten terecht. Hoe is dit monster van een dier ongemerkt via mijn broekspijp onder mijn arm gekropen? En waar is het boek gebleven waarvan ik zeker weet dat ik het daarnet vast had?
‘Meneer! Er loopt een varaan los in de bibliotheek!’ gilt Juul. Vloekend trekt ze haar benen op. ‘Ze zijn toch een stuk groter in het echt. Hoe giftig zijn ze ook alweer?’
Ik slik. ‘Dodelijk giftig.’ Mijn stem is nauwelijks hoorbaar en ik durf niet te bewegen. ‘Misschien is hij tam, is het een huisdier van de eigenaar van deze bibliotheek. Markus?!’
‘Ja. Ja, dat zal het zijn,’ antwoordt Juul niet al te overtuigend.
Toch is er een stemmetje in mijn achterhoofd dat fluistert: ‘Wat als dit magie is? Hoe gaaf zou het zijn als ik de kracht heb om reptielen op te roepen? Geen idee waar ik het voor zou gebruiken, maar dat maakt niet uit. Al mijn ingewanden maken een sprongetje terwijl ik op de grote tafel klim. De komodovaraan kijkt me achterdochtig aan vanaf de grond.
Het geluid van de wandelstok op de houten vloer komt gehaast dichterbij.
‘Wat voor de duvel?!’ roept Markus wanneer hij het beest in zicht krijgt. De varaan kijkt ongeïnteresseerd naar het geluid om en steekt zijn tong een paar keer uit. Juul slaakt een zacht gilletje en omarmt haar opgetrokken benen.
‘Jij hoort opgesloten te zitten! Wie heeft je eruit gelaten?’ zegt Markus boos tegen de varaan.
Ik slaak een opgeluchte zucht. Het is ‘gewoon’ een huisdier en als de komodovaraan de oude man ondertussen nog niet overrompeld heeft, zijn Juul en ik vast veilig. Wie weet is hij wel bijzonder goed afgericht. Ik laat mijn benen over de rand van de tafel bungelen en probeer te ontspannen.
Markus draait zich resoluut naar mij toe. ‘Jij was het of niet?’ Het klinkt niet beschuldigend, eerder hoopvol.
Ik schud mijn hoofd, wenkbrauwen hoog opgetrokken. ‘Ik heb helemaal nergens een kooi gezien. Ik wist niet dat er hier ook huisdieren waren.’
Markus perst zijn lippen tot een streep en schudt bezorgd zijn hoofd. ‘Het is nog veel te vroeg. Je bent er niet klaar voor. Ik wist het wel. Ik had boven moeten blijven. De bibliotheek had vandaag gesloten moeten zijn.’ De oude man ademt diep in en beweegt zijn armen eleganter door de lucht dan ik verwacht had dat hij zou kunnen.
Dan pas zie ik wat er met de rest van de bibliotheek is gebeurd. De helft van de boeken zijn verdwenen. Overal zijn lege plekken te zien op de planken, alsof iemand willekeurig exemplaren uit heeft gekozen om mee te nemen. Met lichtsnelheid, want ik heb het niet zien gebeuren. Een kat schuurt langs mijn enkel en miauwt luid. Verderop hoor ik schapengeblaat.
‘Wat gebeurt er?’ vraag ik verward aan niemand in het bijzonder. Ik spring van de tafel en neem het pad richting de ingang om gefascineerd door alle stellingen te kunnen kijken.
Overal staan en zitten dieren. Een ezel kijkt me met een wijze blik aan en er rennen wat biggetjes tussen mijn benen door. Vogels huppen bovenop de boekenkasten. Vlinders worden achternagezeten door katten en honden.
‘Het is hier net een dierentuin zonder hokken! Dit kan toch niet goed gaan?’ vraag ik me hardop af.
De glazen ruimte naast me heeft zich gevuld met water en allerlei vissen. Mijn mond valt open.
De glazen ruimte vol dure boeken is gevuld met water.
Ik hap naar adem. ‘Markus! Je boeken! De zeewezens!’ Wanneer ik me omdraai, staat de oude man ontspannen op zijn wandelstok te leunen met een ondeugende glinstering in zijn ogen.
De planken worden leger en er verschijnen steeds meer dieren, alsof ze elkaars plaats innemen. Zouden deze boeken in dieren kunnen transformeren?
Wanneer ik naar de vissen, roggen en andere zeewezens kijk, weet ik het antwoord al. Ik ben niet gek en het komt ook niet doordat ik gisteren te veel bier op had of door een tekort aan vocht. Mijn wens is eindelijk uitgekomen. Magie bestaat. Een andere mogelijkheid is er niet.
Daarom staan alle boeken over zeedieren in die glazen ruimte. Zo kunnen ze vrij rondzwemmen zonder de rest van de bibliotheek nat te maken. Daarom staan alle boeken over roofdieren gescheiden van de prooidieren. Daarom staat deze bibliotheek bomvol boeken over dieren en is de selectie aan andere genres zo gering.
‘Snap je het nu?’ De lage stem van Markus is doordrenkt met hoop.
Sprakeloos loop ik op de glazen wand af. Glinsterende schubben maken regenbogen op het plafond. Roggen dansen elegant tussen slanke verpleegsterhaaien en prachtig gevlekte kabeljauwen. Zeewier en koraal springen tussen de vloerplanken vandaan alsof het niets is.
‘Ongelofelijk,’ fluistert Juul.
Als dit kan, als ik nu niet droom, is misschien alles wel mogelijk. ×