Fragment

Gekist en opgepot

Gisteren bezocht ik met een vriend de begraafplaats waar zijn ouders zijn begraven. Niet echt gisteren maar om je een idee te geven van het moment waarop ik dit verhaal optekende.

Het was meer dan 23 jaar geleden dat hij zijn ouders hier ter ruste had gebracht. Bij aankomst miste hij de heideplantjes die hij er toen had gepland en ook het lantaarntje. De drank had zijn geheugen en de rest van zijn lijf aardig aangetast en heden en verleden smolten soms samen in hetzelfde moment.
Ook een tante bleek overleden te zijn in de tijd dat de fles zijn hersenen spoelde en hij tijdloos dronken in zijn stoel woonde.

Het moment waarop wij de begraafplaats opliepen in het krakend witte grind wist hij nog precies waar het graf van zijn ouders zich bevond op deze op één na laatste rustplaats. Zonder aarzeling sloeg hij meteen rechtsaf. Hij wist te vertellen dat 2 molens zichtbaar waren vanaf de plaats waar het graf van zijn verwekkers lag. Ook een bankje zou in de nabijheid moeten zijn.
En inderdaad, na even rondgekeken te hebben in deze hoek van de begraafplaats en op zoek naar 2 zwerfkeien die het graf markeerden vonden we de verloren rustplaats. Het was kleiner dan hoe hij het ooit achtergelaten had.

Een wonderlijk fenomeen wat velen overkomt wanneer men terugkomt op een plaats uit het verleden. Deze keer had het niets te maken met klein zijn, jong misschien of kindertijd! Nee, hij had zijn ouders begraven als volwassen man, met een volwassen kijk op de wereld vanaf dezelfde hoogte als de dag van gisteren.
Op zeker moment gaf hij aan dat hij even een sigaretje wilde roken op het bankje uit zijn herinnering.

En terwijl hij het verre verleden aan zich voorbij liet gaan in een wolk van tabaksrook, liep ik de begraafplaats rond. Ik las de teksten op de stenen, echte grafstenen, keien, kunstwerkjes en een enkele keer niets van dit alles.
Bij elk jaartal kwam automatisch de geachte op van wat jong, oud of erg jong en oud, al na de vergelijking met mijn eigen leeftijd.
Bij graven met de leeftijd van erg lang geleden vroeg ik me af wie deze nog zou bezoeken? Misschien alleen door mensen zoals ik, die onbewust overlijdens data gaan vergelijken met mijn eigen leeftijd met of de overlijdensdatums van mijn ouders.
Mijn ouders waren eerst opgepot met daarbij de boodschap toen zij nog in leven waren om het graf na 20 jaar te ruimen. Er zou toch niemand meer komen! Ik weet niet of dit met een nuchtere blik op de realiteit werd gezegd of dat er toch op dat moment door een familielid, een vriend of door mij als kind gezegd zou worden dat dat toch wel erg kort was. Het bleef pijnlijk stil.

Ik en mijn zus hebben de as van onze ouders uitgestrooid onder een knoestige eik in een natuurgebied waar zij ooit wandelden.
Het was een wonderlijk gevoel om daar met je ouders onder de armen te lopen, op zoek naar een mooi plekje. Een mooi plekje wat wij vonden maar waarvan we ook dachten dat onze ouders het wel mooi zouden vinden.
De eik stond op een kleine verhoging in het landschap wat mijn ouders een prachtig uitzicht zou geven over de heidevelden.
De as kroop langzaam uit de urnen en soms klonterden er brokstukken uit. We hebben de as slingerend over elkaar aan de zandgrond toevertrouwd zodat na een moeizaam leven ze toch in elkaars armen opgenomen konden worden door onze aarde.

Mijn vriend blies net zijn laatste rookwolk uit toen ik terugkwam bij het bankje. De dwarsfluit die hij in een boodschappentas had meegenomen was niet van zijn plaats geweest.
Hij had het misschien niet aangedurfd om iets te spelen bang dat zijn ouders afkeurend vanuit hun graf hadden toegeluisterd naar de paar tonen die hij nog wist te produceren.

Het grind begeleide ons krakend terug naar het gietijzeren hek met mooie krullen. Het zou ze voorlopig nog wel even hier houden. ×