Fragment

Ze arriveerden bij een tent waar een jongeman op de grond zat. Hij had gitzwart haar en felblauwe ogen die hen vragend aankeken. Ze waren verrast dat de magiër van hun eigen leeftijd was.
‘Draoidh?’ vroeg Ryder.
‘Dè tha thu d? Wat kom je doen?’ vroeg de man.
Ryder antwoordde automatisch in het Keltisch. Dat verraste zelfs hem.
‘An urrain dhut an sgrobt atharrachadh? Kunt u de chip veranderen?’
De man glimlachte en stak zijn hand uit.
‘Càdell,’ zei hij en zijn felblauwe ogen keken hen onderzoekend aan.
Ryder stelde zichzelf en zijn vriend voor.
‘Wat wil je veranderd hebben?’ Càdell keek de mannen geamuseerd aan.
‘Wat kost het?’ vroeg Patton.
Càdell grijnsde. ‘Dat weet ik pas, als ik weet wat jij wilt’
‘Ik wil niet meer getraceerd kunnen worden. Geen veranderingen op afstand en als ze me scannen bestaat het hoofdstuk DNA niet gemodificeerd, niet meer,’ zei Ryder zeker van zijn zaak.
‘Je vraagt veel,’ merkte Càdell op.
‘En jij dus ook?’ vroeg Ryder.
‘Ja,’ kwam het prompte antwoord, ‘de prijs is dat je een open geest houdt en me vertrouwd.’
‘Om wat te doen?’ vroeg Patton achterdochtig.
‘Een tijdreis,’ zei Càdell.
Patton keek hem onderzoekend aan en zag dat hij het serieus bedoelde.
‘Virtueel?’ vroeg Patton, maar Càdell schudde zijn hoofd.
‘Dat bestaat toch niet?’ Patton keek geschrokken, zijn bruine ogen keken om hulp naar Ryder, maar deze scheen te genieten van het idee.
‘Tijdreizen?’ zei Ryder enthousiast. ‘Waarheen en waarvoor?’
Càdell lachte. ‘Ik zoek al een tijdje naar iemand die het aandurft, maar het belangrijkste is de magie.’
‘Magie?’ Ryder lachte en ook Patton grijnsde.
Càdell knikte. ‘Waarom spreek jij oud Keltisch?’
Ryder haalde zijn schouders op, dat verbaasde hem ook.
‘Ooit iets in het Keltisch uitgesproken waardoor er iets gebeurde wat je niet begreep?’
Ryder zweeg, maar Patton zei meteen dat door de wand van de Dome stappen zonder opening, wel dankzij een oud Keltisch woord gebeurde.
Càdell glimlachte tevreden. ‘Ik denk dat jij degene bent op wie ik al die tijd zit te wachten Ryder. Ik zal je over een tijdje laten weten wanneer we gaan.’
‘En de chip?’ vroeg Patton die nog steeds dacht dat het een soort van oplichter was.
‘Dat is al geregeld,’ beloofde Càdell.
Patton bleef achterdochtig, maar Ryder niet.
‘En Patton? Kan hij mee?’
‘Ja, dezelfde betaling geldt voor hem.’ Càdell knikte als groet en verdween in het niets.
‘Dat is pas magie,’ zei Ryder onder de indruk en Patton knikte vol verbazing.
Ze liepen zwijgend en vervult van hun eigen gedachten, terug naar de Dome. Daar liet Ryder de jassen verdwijnen en zorgde ervoor dat ze weer aan de binnenkant van de Dome aankwamen.
‘Kom testen!’ riep Patton toen er weer een taxi robot op hen afkwam.
Hun namen werden echter niet langer genoemd en er werd ook niet meer gevraagd waarheen ze wilden. Een teken dat hun gegevens niet langer openbaar waren en tot iedereens beschikking.
Patton grinnikte. ‘Vanavond naar de muziekhal?’
‘Absoluut,’ vond Ryder, nu niemand hem meer kon traceren, konden zijn ouders dat ook niet. ×