€ 18,95

ePUB ebook

niet beschikbaar

PDF ebook

niet beschikbaar

Donderbaert

Dietske Geerlings • Boek • paperback

  • Samenvatting
    Een oude man leeft afgezonderd in een scheefgezakte toren bij het water en worstelt met zijn neiging tot geweld. Door een ongeluk heeft hij zijn vrouw en zoon verloren. De wilg naast de toren is van top tot teen gehuld in het kleverige spinsel van de spinselmot. In zijn poging de boom te redden, komt hij terecht in allerlei literatuur over de plantenwereld en stippelmotten.
    Op een dag ziet hij hoe een meisje uit het nabije asielzoekerscentrum een stengel van de reuzeberenklauw afbreekt en is bang dat zij door de aanraking met het sap brandwonden zal oplopen. Hij waarschuwt de andere asielzoekers en samen met een oudere vrouw spoelt hij bij het water de armen van het meisje schoon. Op dat moment grijpt het meisje zijn arm, kijkt hem aan en zegt ‘aljadu’, wat opa betekent in het Arabisch. De blik van het meisje laat hem niet meer los, ook als hij allang weer thuis is. Hij fantaseert erover hoe hij haar opa zou kunnen zijn en wat het meisje in haar thuisland allemaal heeft meegemaakt. Terwijl hij steeds dichter de oorsprong nadert van het geweld dat in hem woedt, zoekt hij ondertussen de nabijheid van het azc en het vluchtelingenmeisje, waarbij de grens tussen werkelijkheid en verbeelding steeds schimmiger wordt.
  • Productinformatie
    Binding : Paperback
    Distributievorm : Boek (print, druk)
    Formaat : 135mm x 200mm
    Aantal pagina's : 100
    Uitgeverij : dietske
    ISBN : 9789083181318
    Datum publicatie : 01-2022
  • Inhoudsopgave
    niet beschikbaar
  • Reviews (0 uit 0 reviews)
    Wil je meer weten over hoe reviews worden verzameld? Lees onze uitleg hier.

€ 18,95

niet beschikbaar

niet beschikbaar



3-4 werkdagen
Veilig betalen Logo
14 dagen bedenktermijn
Delen 

Fragment

Als de raderen van een enorme klok draaien de noria’s in de Orontes. Ze volgt het klimmen van zijn tengere lijf langs het hout, tegen de beweging van het wiel in,’akhi alkabir. Ze hoort het steunen en zuchten van de reusachtige raderen en het water dat stroomt langs het hout. De druppels op zijn huid schitteren in de zon. Als hij halverwege is, draait hij zich naar haar om en lacht. Ze ziet het spleetje tussen zijn tanden, en de hoektand waar een stukje af is. Hij roept iets wat ze niet kan verstaan. Terwijl de wielen blijven draaien, springt hij achter zijn vrienden aan in het water. Als hij bovenkomt, begint het spel opnieuw, alsof hij deel uitmaakt van de kolossale constructie en zijn armen en benen de noria’s in beweging houden, zelfs als hij onder water verdwijnt.

De wilg is van top tot teen gehuld in spinsel. Kleverige draden lopen langs de takken naar beneden en overal hangen webben vol krioelende rupsen. Dit is niet het werk van een paar dagen, maar van weken. Wanneer heeft hij voor het laatst uit het raam gekeken? Uren klonteren samen tot een ondoordringbare brij. De rookstoel staat met de rugleuning naar het raam en bovendien... soms duurt het lang voor hij überhaupt iets ziet. Nee, hij ziet genoeg, de hele dag door, maar met waarneming heeft het weinig te maken. Hij ziet vooral wat er voor zijn geestesoog verschijnt en de laatste dagen is dat het smalle pad langs het water met de manshoge bloeiende berenklauw waartussen ineens het kleine, groezelige meisje met het ravenzwarte haar verschijnt dat hem met haar ogen wijd opengesperd aankijkt. Hij neemt beiden waar, het meisje en de berenklauw, maar de verbinding ertussen hapert. Zeker enkele seconden. Wel voelt hij activiteit in zijn hersenen, alsof iemand met trillende vingers een koppeling van koperdraad aan het maken is. Het meisje is inmiddels teruggelopen naar het groepje asielzoekers dat op een kleed bij het water aan het picknicken is. ×
SERVICE
Contact
 
Vragen