Fragment

Toen hij mij recht aankeek raakte de blik in zijn ogen mij opeens diep. Het kwam gewoon naar binnen, alsof ik zonder bescherming was. We bleven elkaar dan ook even aanstaren.
Ik voelde me onrustig alsof hij iets raakte in mij dat diep zat weggestopt.
‘Volgens mij hebben we het idee dat het een standaard programma is, maar heeft iemand van jullie dat daadwerkelijk op papier gezien?’ vroeg Mats in het algemeen. Zijn blik bleef nog steeds op mij gericht, met die blauwgroene ogen die in zo’n mooi contrast waren met zijn huid.
Ik raakte van hem in de war en dat was een vervelend gevoel. Ik voelde me dan zo vreselijk kwetsbaar.
Het was net alsof hij op het punt stond een deur in me te openen.
Heel raar.
‘Ik niet,’ beantwoorde Daaf de vraag. Hij was een blonde jongen met wild krullend haar en mooie blauwe ogen.
‘Denken jullie dan dat ze hele andere ideeën hebben over wat ze met ons willen gaan doen?’ Lola wierp haar lange zwarte vlecht op haar rug. ‘We gaan toch wel gewicht verliezen of niet soms? Dat is wel waarom ik me heb aangemeld.’
‘Ze kunnen ons in ieder geval tot niets dwingen,’ vond ik.
Ik besefte opeens dat het dom was dat we nooit duidelijk hadden gevraagd wat er precies van ons verwacht werd. Zo kende ik mezelf helemaal niet. Ik ploos altijd eerst van alles uit voordat ik akkoord ging met wat dan ook.
‘We zijn vast ergens ingetrapt, omdat we dachten beroemd te kunnen worden,’ lachte Daaf.
‘Beroemd worden? Waarmee dan? De dikste kont?’ Fay lachte luid.
Iedereen lachte, maar de vraag bleef wel een beetje in de lucht hangen.
Ik snapte niet waarom ik zomaar blind was meegegaan. Heel vreemd

Miller Johnson heette ons van harte welkom in Tulloch Castle, een eeuwenoud kasteel in het plaatsje Dingwall.
Ik had er nog nooit van gehoord. Als ze me op straat hadden gegooid dan kwam ik echt niet meer thuis. Want ik had geen idee waar dat lag in Schotland.
Gelukkig had ik dan nog wel een mobiel waarmee het vast en zeker weer goed met me kwam, bedacht ik en grijnsde.
Mijn aandacht was ook net als een vlinder die van bloem naar bloem ging. Ik hoorde Miller iets zeggen over de regels in het hotel en andere gasten die er ook waren. Maar eerlijk gezegd nam ik het niet echt in me op.
Ik voelde me ook meer een opstandige puber die niet luisterde naar de ouder waarvan ik iets persé moest doen. Misschien was dat ook juist wel wat hij triggerde door de manier waarop hij sprak. Ik vond hem arrogant en zelfingenomen.
We kregen allemaal een sleutel van een kamer.
Zo konden we onze koffers gaan uitpakken. Daarna hadden we nog de tijd om rond te kijken. Om de omgeving ons eigen te maken.
Dat vond ik altijd wel prettig, iets mijn eigen maken zodat het vertrouwd voelde. Daarvoor was het nodig om mijn omgeving te inspecteren.
In de avond was het gezamenlijke diner gepland en dan werd er verdere informatie verstrekt.
Nou ik was benieuwd wat er dan boven tafel zou komen. Of er op.

×