Fragment
Waar ben je bang voor dan?'
Mijn zus heeft haar befaamde spreek-me-niet-tegen-ik-red-de-wereld blik in haar ogen, en wijst driftig naar de papieren op de tafel. Onze bestelling is niet eens gebracht, maar Nikkie heeft overduidelijk de zware kost al opgediend. In de vorm van een zelfgemaakt aangifteformulier. 'Je hoeft het alleen maar op te schrijven.'
Alleen maar...
Zij heeft makkelijk praten.
Zuchtend schuif ik de papieren haar kant op. 'Het is twee jaar geleden.'
'Nou en? Het is echt nog niet verjaard. Bovendien, hebben we fotobewijs.'
Mijn maag draait om bij de gedachten alleen al aan wat er op die foto's kan staan.
'Wil je die alsjeblieft weggooien. Ik wist niet eens dat je die nog had.'
Nikkie kijkt me strijdlustig aan. 'Iedereen mag weten wat hij je heeft aangedaan toen je "van de trap was gevallen".'
Mijn eetlust is nu definitief vertrokken met de noorderzon.
'Verwijder ze,' fluister ik. 'Alsjeblieft?'
Mijn zusje schudt haar hoofd. 'Je kan een ontzettend sterke zaak hebben, Rowan. Je moet nu alleen wel actie ondernemen.'
'Nee.' Ik demp mijn stem. Niemand mag horen dat we dit gesprek voeren. 'Het is voorbij, Nikkie. Ik heb nu een goed leven. Ik ben gelukkig. Oké?'
'Jij zegt het.'
'Klopt,' zeg ik zo standvastig als ik kan. 'Ik zeg het inderdaad. Dit is mijn leven, en mijn keuze.'
'Is het zo?' Nikkie schuift iets naar achter zodat de ober ons drinken neer kan zetten. We hebben nog geen eten besteld en daar heb ik ook absoluut geen behoefte meer aan. Nikkie ziet dat ook wel in. Wat dat betreft kent ze me beter dan wie dan ook. Ze vouwt de menukaarten weer op en geeft ze terug met de mededeling dat we alleen iets drinken en graag de rekening willen.
'Je bent nog steeds bang voor hem, Ro. Daarom doe je geen aangifte, en daarom woon je al twee jaar als een kluizenaar in een omgebouwde schuur. Dus nee, het is misschien wel jouw leven, maar overduidelijk nog steeds zijn keus.'
×
Thuiswinkel Waarborg