Wat doe je als je plotseling, letterlijk als een donderslag bij heldere hemel, je minnares verliest. De minnares op wie je stront-verliefd was. Nee, verliefd bént.
En als die minnares dan óók nog je interessantste en meest stimulerende collega op het werk was.
En dan is ze gewoon ineens weg! Ze is dood namelijk.
Wel, je bent verloren. Je zit diep in de shit. De wereld is onherkenbaar geworden en niets is meer zoals het was. Alle kleur is weg. Alles is zinloos geworden.
En er is geen recept!
Wel is er “goede raad” van alle kanten. Goed bedoeld, dat wel, maar je kan er niets mee.
Wat je dus vooral doet is “niets”. Althans, als het mogelijk was, zou je absoluut niets willen doen. Zelf óók verdwijnen, dat zou je nog het liefst willen.
Misschien laat je je verleiden tot dingen die je anders nooit gedaan zou hebben.
Uit onverschilligheid? Who cares! Wat maakt het allemaal uit!
Of is het toch begrijpelijk, misschien zelfs adequaat, risico-vol gedrag?
Alcohol en andere drugs blijken overigens, behalve voor wel héél korte tijd, niet écht te helpen. Bovendien zijn de bijverschijnselen onaangenaam en de gevaren té duidelijk.
Feitelijk heb je de hoop op verbetering allang opgegeven. Je gelooft domweg niet dat je je ooit weer thuis zal voelen in je leven.
Toch kán “iets geks” doen weleens wat opleveren.
Punt is, dat je het nooit vooraf weet.
Thuiswinkel Waarborg