Fragment

Als ik klaar ben met de spaghetti loop ik naar de trainingsruimte, waar ik Jane aantref. Zittend op de grond, met de onrustige Braziliaanse mastiff-cane corso-misschiennogwatmastino bastaardhond aan een prikband. Wat een goed koppel, beiden even gestoord. Misschien moet ik haar maar eens verlaten. Maar toch. Zoals ze daar zit, met haar prachtige rode haar en haar geheimzinnige glimlach. Daar moet ik wel van houden, toch? En tegelijkertijd zie ik haar hand naar beneden glijden, naar haar broek. Met een snelle beweging wipt ze het bovenste knoopje los. Fuck ja, ik moet wel van haar houden.
‘Neem me…’
Maar ik blijf staan.
‘Neem me…’ Een vlugge vinger maakt een tweede knoopje los. En een derde, een vierde. Langzaam glijdt haar rechterhand in haar slipje, terwijl ze de bastaard met links nog altijd stevig vast heeft. Ik voel mezelf hard worden, maar met de eerste stap die ik naar voren zet doet de bastaard een felle uitval, slechts geremd door de lengte van de riem. En hoewel ze moeite heeft om de riem met één hand stevig vast te houden, blijft ze zichzelf stimuleren met haar rechterhand.
‘Trek je kleren uit…’ kreunt ze lichtjes, terwijl zowel haar ogen als die van de bastaard zich op mij focussen.
‘Haal die hond weg…’ antwoord ik, hoewel ik zelf ook wel weet dat dat nutteloos is. Ze antwoordt slechts met haar ogen, die mij recht aankijken terwijl ze steeds harder begint te kreunen. Opnieuw probeer ik naar haar toe te lopen, opnieuw schiet de bastaard naar voren.
‘Domineer hem… Domineer hem!’ kreunt Jane, terwijl haar hand steeds sneller op en neer gaat.
Ik besluit een finale poging te doen. Ik recht mijn rug, til mijn armen iets omhoog en loop recht op de bastaard af. Terwijl hij naar voren in de prikband vliegt, onderdruk ik iedere uiting van de paniek die ik vanbinnen voel. Ik moet hem domineren, laten zien dat ik niet bang van hem ben. En terwijl ik dichter bij hem kom, begint Jane steeds harder te kreunen. Stap voor stap kom ik dichterbij, terwijl de bastaard en Jane steeds luider tekeergaan. Nog een paar stappen, nog even… Ik roep naar de bastaard: ‘Af!’ Maar er gebeurt niks… Nog even, nog een laatste stap… En…
‘Stop!’ kreunt Jane op haar hoogtepunt. Haar bekken schokt nog na, terwijl haar ogen dichtvallen. Dertig seconden, misschien een minuut, totdat ze zich weer opricht en haar broek dichtknoopt. ×