€ 21,95

ePUB ebook

niet beschikbaar

PDF ebook

  € 9,00

Op de Wereld gezet Omnibus

De dood als vijand?

Henk M. van Oosterwijk • Boek • paperback

  • Samenvatting
    In WO II wordt Riet Stoops in Rotterdam geboren, als 8e kind in het gezin Stoops-Zwijnenburg. Een familie, die tot dertien kinderen zal uitgroeien.
    Vanaf haar geboorte al leeft zij in een onzekere tijd, die eigenlijk wel tot haar 21e verjaardag duurt. Dat is het moment, dat ze onder de voogdij van de Rotterdamse Kinderbescherming uitkomt.

    Vanaf haar twee en een half jaar begint ze een zwerftocht langs weeshuizen, een pleeggezin en kloosters. Hierbij wisselen gelukkige momenten en slechte gebeurtenissen elkaar af.
    Bijna 17 jaar oud komt ze in het Brabantse dorpje Rijen terecht, waar ze uiteindelijk haar geluk vindt.

    Vanaf haar geboorte tot haar 21e verjaardag heeft zij haar eigen opvoeding en karakter gevormd. Soms is ze hard en eigenwijs, maar uiteindelijk wordt ze een geliefde echtgenote, moeder en oma.
    Ze kende een leven met veel ups en downs, maar is daar enorm sterk uitgekomen.
    Uiteindelijk overlijdt ze op woensdag 27 september 2017 op 74-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker.
    Hier het waargebeurde verhaal over een eenzaam meisje, dat tot een goede moeder en oma uitgroeide.
  • Productinformatie
    Binding : Paperback
    Distributievorm : Boek (print, druk)
    Formaat : 145mm x 210mm
    Aantal pagina's : 304
    Uitgeverij : Hevanoos Uitgeverij
    ISBN : 9789082020373
    Datum publicatie : 11-2020
  • Inhoudsopgave
    Inleiding Pag. 1

    Deel 1 Op de wereld gezet 3

    Deel 2 Toen zag ik Riet 51

    Deel 3 De dood als vijand? 115
  • Reviews (9,3 uit 2 reviews)
    Wil je meer weten over hoe reviews worden verzameld? Lees onze uitleg hier.

    09-02-2023
    Aangrijpend verhaal met humor geschreven.
    Het verhaal gaat over een Rotterdams meisje, dat via kloosters en pleegadres terecht komt in Noord-Brabant en daar bouwt aan een goed leven. Eenvoudig geschreven, dus door iedereen te lezen.

       Gemakkelijk leesbaar.

    Geplaatst door uit Oosterhout , leeftijd 70+
    Waardeert het boek met een 8.5 uit 10


    11-09-2021
    Rietje zat bij mij op school.
    Dit boek over een klasgenootje was voor mij heel speciaal om te lezen. Het is bijzonder, omdat ik de mensen uit Zieuwent, die in het boek met name genoemd worden, persoonlijk goed ken en ik - in mijn beeldgedachten - Rietje door Zieuwent zie fietsen - stiekem op zoek naar haar zus Ida of haar broers Jan of Rudy om hen toch eventjes te zien en met hen te kunnen praten. Iets wat door de regels van de Kinderbescherming in die dagen niet mocht. Vroeger op school heb ik nooit ook maar enige notie gehad van wat er achter dat lieve gezichtje aan levenservaring en verdriet schuilging. Wat heeft Rietje als kind en tiener veel doorgemaakt en wat is Riet een sterk kind geweest en een sterke vrouw geworden, die de vele obstakels in haar leven met haar moed, wilskracht, levenslust en humor heeft aangepakt en overwonnen. Zij heeft haar leven geleefd!!! Zij heeft - in mijn beleving - heel goed geleefd en het geluk van een eigen gezin samen met haar man Henk gecreëerd en mogen delen. Haar laatste woorden bevestigen dit: " 't Is goed zo, Henk." Ik vind het een voorrecht, dat ik Riet door dit boek van haar man nu meer en beter heb leren kennen en vooral respecteren.


    Geplaatst door uit Goor / Hof van Twente, , leeftijd 70+
    Waardeert het boek met een 10 uit 10

€ 21,95

niet beschikbaar



3-4 werkdagen
Veilig betalen Logo
14 dagen bedenktermijn
Delen 

Fragment

ALLEEN

Daar sta ik. In de keuken
Mijn handen gebald, rustend op de rand van het aanrecht. Tranen stromen over mijn gezicht naar mijn kin.
Machteloos staar ik naar de wok met nasi, die opgewarmd moet worden.
De wildste gedachten schieten door mijn hoofd.
Het kan niet! Het mag niet!
Maar toch: mijn vrouw heeft longkanker. Ongeneeslijk ziek! Niet meer te genezen.
Alleen het gevecht blijft over. De strijd tegen de dood. De worsteling om tijd te winnen. Weken, maanden, jaren. Hoeveel? Hoe lang?
Geen mens weet het. Onzekerheid blijft.
De chemo doet een extra aanslag op het lichaam van Riet. Ze wordt gesloopt.
Maar ze vecht terug.
De aanslag op haar afweersysteem wordt in het ziekenhuis afgeslagen, met hulp van antibiotica, Prednison en een zak bloedplaatjes. Ze krabbelt overeind, wordt sterker.
En ik?
Ik sta hier machteloos, gebalde vuisten, de bak nasi voor me, voor mezelf, om op te warmen.
Ik moet eten. Ik moet sterk blijven.
Ik moet Riet ondersteunen met tijd winnen.

Ik zit die avond thuis in mijn fauteuil na een lang bezoek aan het ziekenhuis, met de hap nasi. Ik kan altijd bij Riet terecht en mag zolang blijven als ik wil. Maar aan het eind van de middag ga ik meestal naar huis om mijn potje eten te bereiden. De kinderen komen ’s avonds op bezoek. Overdag moeten ze werken.
Het is zaterdagavond, 10 juni 2017.
Over acht dagen zal ik vierenzeventig worden.
Na het eten zit ik alleen, te kijken naar een (heel) oude detective: ‘Death in Paradise’. Het is een simpele politieserie, maar dat heb ik nodig. Kijken, niet hoeven nadenken, alleen volgen. Ik moet ontspannen.
Soms komen er komische scenes. Ik glimlach en kijk automatisch naar links om mijn kleine genot te delen. Maar de stoel is leeg.
Riet ligt hier tien kilometer vandaan in het ziekenhuis. Dat besef ik wel, maar steeds kijk ik naar die lege stoel.
“Ik wil nu sterker thuiskomen dan de vorige keer,” vertelde ze me in het ziekenhuis. Gelijk heeft ze. Er zitten nu welgeteld tien dagen tussen het ontslag uit het ziekenhuis en weer opgenomen worden. Hier zijn we niet blij mee.

Pas een week geleden kregen we de heuglijke melding, dat haar longkanker nog steeds stil staat. Het slaapt, werkt niet, staat stil, blijft even groot. Er is zelfs een heel klein vlekje verdwenen.
Blijheid en nieuwe plannen gingen door ons hoofd. Plannen om weer ‘iets’ te gaan doen. Mensen bezoeken, met de boot varen. De komende weken, de komende maanden. Het mocht nog niet zo zijn: opnieuw diende een longontsteking zich aan en alweer kwam mijn vrouw via spoedeisende hulp op een bed van de longafdeling terecht. Ze is al jaren COPD-patiënt (longziekte), maar het lijkt erop dat de chemokuren, die ze heeft ondergaan, weliswaar de kanker een halt hebben toegeroepen, maar ook haar weerstand tegen bacteriën en virussen doet verzwakken.
We moeten afwachten, steeds maar wachten.

Ik zit weer met mijn volle aandacht naar het opsporingsverhaal op de teevee te kijken.
“Da kan toch nie!” is weer mijn reactie hardop en opnieuw draait mijn hoofd onbewust naar links.
De stoel is natuurlijk leeg, Riet ligt hier ver vandaan te rusten.
Het is eigenlijk niet leuk, alleen teevee kijken. Ik kan mijn emoties en gedachten niet delen. De lach of het ongeloof, de vermoedens of conclusies; niemand is er om mij aan te horen en reactie te geven. Het is niet fijn op deze manier een tv-serie te volgen.

Ik voel me niet zielig, maar ik begrijp nu de eenzaamheid van mensen beter dan ooit. Ik snap dat vele alleenstaanden, oud of jong, hun isolement beleven als een machteloos feit. Het overkomt je; je leeft er mee, je doet er niets aan.
Je kunt een weg zoeken om uit de eenzaamheid te ontsnappen. Zoek die en ga iets doen! Gemakkelijk gezegd.
Gelukkig houd ik me vast aan de geneeskunde en heb ik nog perspectief: mijn Riet zal terug keren in haar stoel.
Dan gaan we dingen doen, plannen maken, samen teevee kijken. Plezier in het leven hebben en delen!

Maar het zal anders aflopen.
Op 12 juni mag ze ’s middags weer mee naar huis.
Met lood in mijn schoenen duw ik de rolstoel van Riet vooruit naar de parkeergarage. Ik kan het nog niet helemaal bevatten.
Zowel het personeel van unit 28 (spoed) als unit 56 (longafdeling) kwamen één voor één afscheid nemen van Riet: zij zal niet meer opgenomen worden! Het is de laatste keer, dat ze op een ziekenhuisbed gelegen heeft.
Het dringt nu tot mij door: het einde nadert.
Maar dat kan toch niet! De immuun kuur dan? Is dat geen uitweg?
Ondanks dat je verstand aan de dood denkt, verdringt het leven en de liefde alle gedachten aan een mogelijk einde. De dood bestaat niet.
Het kan niet waar zijn. De longkanker is niet meer actief.
Riet zal nog wel een hele tijd bij me zijn.
Ze houdt onze vijand op afstand; ze verslaat de dood.
Ik twijfel weer even.
Nee, ik weet het zeker. ×
SERVICE
Contact
 
Vragen