Fragment

Ik knielde voor hem neer: “wat maakt het jouw volk uit dat ik een gedaanteverwisselaar ben? Wat maakt het jou uit?” Killian aarzelde en stond toen op. Hij liep een paar passen van me af en draaide zich toen om: “ voor jullie me neerschieten of zo, geef me de tijd om het uit te leggen, het is niet zoals u denkt. Oké, op hoop van zegen.“ Ik dacht nog dat ik hem iets hoorde mompelen van: ik lijk wel gek en ze hadden me gezegd dat ik dit niet mocht doen, maar dat kon ik niet met zekerheid zeggen. Ik keek naar Killians bange gezicht, ik kon met de beste wil van de wereld niet bedenken waar hij zo bang voor was. Hij stond nog steeds op de plek midden op het pad.
Even keek hij heel geconcentreerd en voor ik met mijn ogen kon knipperen, verschenen er een paar enorme gouden vleugels achter zijn lijf. Ik staarde hem stomverbaasd aan. Ik kon gewoonweg niet bevatten wat ik voor me zag, hoe pasten die enorme vleugels in zijn lijf? Met een schok besefte ik dat dat de reden was waarom er splitten in zijn shirt zaten, daardoor konden zijn vleugels naar buiten klappen. Ze waren echt immens en er straalde een gouden gloed vanaf. Als ik eerlijk was vond ik ze schitterend. “Je …. jij bent een engel?” Killian keek me bang aan en achter me veranderde Oropher terug en trok me achter zich. Aan de kant Inwë, hij is een Alata. Ik keek hem verwonderd aan, Oropher keek nog banger dan Killian net, maar behalve bang keek hij ook enorm kwaad. Hij had zijn zwaard voor zich uit gestoken. Ik had het gevoel dat ik iets enorm belangrijks miste en ik hield er niet van als ik dingen niet begreep. Ik draaide me om naar Oropher: “doe dat zwaard weg“, siste ik, “en wat is een Atlata? " Killian zuchtte en liet zijn vleugels verdwijnen. Het voelde alsof de zon achter de wolken schoof en ik vond het jammer dat ze weg waren, zijn vleugels waren prachtig. Ik begreep nu dat dit zijn ware gedaante moest zijn. Oropher keek hem kwaad aan: “jij hebt tegen ons gelogen, je zei dat je een Demon was.“ Killian stak zijn handen in de lucht: “ik ben ook een Demon, een halve dan, half Demon, half Atlata, ik heb echt geen kwaad in de zin, mijn volk, wij zijn niet wat jullie denken dat we zijn.”

Hij keek me smekend aan: “prinses, echt, ik ben geen monster.” Ik draaide me weer naar hem toe: “en waarom zou ik denken dat je een monster bent Killian, omdat je vleugels hebt? Wat ben ik dan, een verslindend beest?“ Killian keek me met tranen in zijn ogen aan: “u bent de eerste vorst in meer dan duizend jaar die..” Oropher viel hem abrupt in de reden: “prinses, er is een reden waarom iedereen een hekel heeft aan Atlata, het zijn moordenaars, er op uitgestuurd om onze adellijke families uit te schakelen. Ik dacht dat we de laatste gedood hadden een paar eeuwen geleden, maar het feit dat hij hier is en u naar zijn volk wil brengen, dat kan niets goed betekenen. Altijd als er uit de adellijke families een nieuwe vorst of vorstin gekozen wordt, komt er een Atlata, om ze te vermoorden. Killian is hier voor u, om u te doden, niet meer en niet minder, we zijn er in getrapt.” Hij keek woedend in de richting van Killian: “maar dat gaat niet gebeuren mannetje”, Oropher zette een stap naar voren en richtte zijn zwaard op Killian, “als je haar kwaad wilt doen dan zul je langs mij moeten.” ×