€ 24,50

ePUB ebook

niet beschikbaar

PDF ebook

niet beschikbaar

Geen Verweer

Lees jezelf

Harm Hakkoer • Boek • paperback

  • Samenvatting
    Harms debuutroman Transitie, Co Ni Mire Ruim, is een reisverhaal in Dublin en een ontdekkingstocht naar zijn belangrijke momenten in het leven. Zoals ook in zijn fotografie gaat het om persoonlijke ontmoetingen.De schrijver gebruikt de fotografie als manier van kijken, van zien. Het beeld - dat hij met letters, woorden en zinnen schildert - voldoet zo veel mogelijk aan een realistisch beeld. Harm tekent elke pixel van zijn werkelijkheid met intuïtie en met een scherp analytisch, creatief en empathisch gevoel.De roman Geen verweer, met als ondertitel Familia Permixtos beschrijft het aangrijpende verhaal van een liefde tussen twee sterke, maar ook kwetsbare personages in een triest decor van dreigende, harteloze verwarring. Personages, de antagonisten, hebben het gedrag passend bij het Othello syndroom.De lezer wordt tegen wil en dank meegesleurd in een tragisch proces vol onbegrip, jaloezie, martelaarschap, angsten, kwetsing en verraad. In het verhaal zijn een aantal aspecten uit de psychomachia verwerkt.De gedreven schrijver bestudeert en analyseert laag voor laag bizarre situaties en gedrag van zijn personages. Hij beschrijft op een directe wijze met eigenzinnige schrijfstijl en met distantie zijn verklaringen voor het “verstoorde” gedrag van zijn personages. Hij beschrijft de opgeworpen muren patronen, vermeende gedachtes en drijfveren. Als voorbeeld gebruikt Harm het klassieke thema Pater Familias waartegen ook geen verweer mogelijk lijkt.De "psychologische roman" vertelt in verschillende tijden en uit verschillende perspectieven het verhaal. De lezer krijgt een goed inzicht in de keuzes die alle personages maken.Retrospectief is integraal opgenomen in Geen Verweer en zijn spiegelingen van elkaar. Er is ook een spiegeling naar een verstoorde ziel en brein. Het eerste deel is in het nu en vooral chronologisch, Retrospectief is ook een prospectieve vertelling, die zich naar een climax en keerpunt ontwikkeld. Personages verliezen zichzelf en elkaar waardoor er slechts anoniem, observerend contact via het internet rest. Er wordt teruggeblikt, een nieuw heden wordt bekeken.Vanuit een laag standpunt wordt er verder gekeken, wordt de fictieve wereld in helicopterview gezien. In retrospectief zijn de Familias omvangrijker dan ooit, alle personages uit het verleden komen langs. Geen Verweer is uiteindelijk liefdevoller, communicatiever, gelukkiger, weerbaarder en bloemrijker.
  • Productinformatie
    Binding : Paperback
    Distributievorm : Boek (print, druk)
    Formaat : 160mm x 240mm
    Aantal pagina's : 284
    Uitgeverij : CtL
    ISBN : 9789464438109
    Datum publicatie : 11-2022
  • Inhoudsopgave
    De raamvertelling bestaat uit vier delen die bijna allemaal worden ingeleid door een student die samen met het hoofdpersonage Mats filosofie studeert:
    Een korte inleiding, opwarmertje;
    Het 'rompverhaal' - Familie Permixtos;
    Een kort deel in 'Retrospectie;
    Een 'epiloog'.
  • Reviews (0 uit 0 reviews)
    Wil je meer weten over hoe reviews worden verzameld? Lees onze uitleg hier.

€ 24,50

niet beschikbaar

niet beschikbaar



3-4 werkdagen
Veilig betalen Logo
14 dagen bedenktermijn
Delen 

Fragment

De voordeur sloeg dicht, de fiets werd hoorbaar van het slot ge-haald. Zonder het verder te kunnen horen of te kunnen zien, wist ik dat de man zich van ons huis verwijderde, dat hij zich in alle op-zichten, ook van Hanna en mij, verwijderde. Steeds verder. De man probeerde zijn gedachten te vangen, zijn woede te vangen.
Iets eerder was de man er niet in geslaagd het moment van inge-houden woede om te buigen tot iets positiefs. Die boosheid snapte ik wel, ook ik kan woedend zijn. Het mooie van boosheid is, dat ik achteraf opnieuw in mijn hart durf te kijken en dan meestal kan constateren dat ik woedend ben, omdat ik naar iets goeds verlang. Verlangde de man ook naar iets goeds en wat was dan dat goede? Zijn eigen huis was zijn richting, dit was zijn geordende plek. ‘Waardoor miste mijn leven de rangschikking van mijn veilige thuishaven?’ bedacht de man.
Ik was benieuwd hoe de man had gekeken, welk gevoel had hij? Wil ik zijn gevoel wel weten? Zou kennis van zijn gevoel, zijn woe-de, mij slechts slapeloze nachten bezorgen? Ik wil toch nog steeds van zijn gevoel niets weten!
Ik bedacht zijn gelaatsuitdrukking tijdens het hard dichtslaan van de deur, scheve mond, strak van de zenuwen, de lippen ge-spannen naar voren tuitend, afstand creërend, lippen die zich uit-eindelijk stijf op elkaar persten om nog meer scherpe woorden tegen te houden? Zijn ogen keken leeg en verwilderd, ze zagen niets, niets werd opgemerkt.
In het hoofd van de man werden al fietsend naar huis fraaie zin-nen herhaald, boze zinnen met een gevoel van trots het toch maar goed gezegd te hebben. De man had in mijn beeld slechts boze klanken uitgestort. Toch was hij tevreden dat hij zijn waarheid met Hanna had gedeeld, vooral veel had kunnen zeggen, vooral één richting op, Hanna heeft alleen kunnen luisteren. Zou de man zich hebben gerealiseerd dat hij niet naar Hanna’s antwoorden luisterde, geen vragen aan haar stelde, dat hij geen verbinding maakte, niet een gevoel omarmde, dat hij Hanna niet omarmde, dat hij met de armen op zijn rug niets kon omarmen?
Hij stond er alleen maar en stortte onsamenhangend woorden uit, soms hakkelend. Een half uur had de man daar gestaan, naar woorden zoekend, boos, kwaad, omdat ik in een WhatsApp-bericht zijn keuzes laf vond. Ik was boos, ik ervaarde verdriet, en dat uitte ik op een directe manier. Woedend was de man, vervolgens had hij het moment van opgekropte woede zorgvuldig geconserveerd. Het idee dat woede een aanleiding zou kunnen zijn dit positief om te denken, ontbrak. De man die wist dat ik niet thuis was, juist daar-om op het tijdstip waarop ik nog werkte langskwam. Hij eiste dat ik mijn excuses moest maken.
Hanna moest dat allemaal aan mij vertellen, zij moest dat van mij eisen.
Ondertussen bereikte de man zijn huis, hij stalde zijn fiets en nam zijn plaats aan de eettafel in en opende de klaarliggende woordzoeker. Een glas water was voor hem voldoende. Zijn vrouw zou trots op hem zijn.
Aan zijn tafel was het al puzzelend voor hem eenvoudig. De woorden in de woordzoeker waren reeds gevormd, de woorden stonden in de rechterkolom. Dezelfde woorden waren verstopt tus-sen vele letters. Een liniaal hielp rechte lijnen maken en zo werden de woorden duidelijk aangegeven. De letters die overbleven, vorm-den een woord of een zin, meestal een slagzin. Het leven aan de vierkante tafel met Perzisch kleed, stoelen met gebreide sokken om de poten, leek overzichtelijk. ×
SERVICE
Contact
 
Vragen