Fragment

Vertrouwen versus achterdocht
Aangezien onze zoon een versnelde, unieke opleiding met toegepaste biologie volgde,
zijn wij daarbij compleet uitgegaan van zijn talenten. Die talenten verdwijnen niet omdat je ziek bent, ze verdwijnen ook niet omdat je niet op school zit. En misschien is het
wel zo dat hij juist vanwege zijn ziekte die talenten juist nog meer heeft ontwikkeld dan
hij op school zou hebben gedaan als hij er fysiek wel zou zijn geweest. Minder mogelijkheden en tijd om iets te realiseren maakt mensen ook creatief. Meer efficiency om zijn
beoogde doel, slagen en overgaan met zijn klas, toch te halen. Zolang er een doel ligt is
duidelijk waar je naar toe wilt. Tja, dat werpt even een andere kijk op het geheel hè? Dat
je je nadeel ombuigt in je voordeel. Dan ben je een geboren winnaar en je weet wat je
wilt. Dat heet erop vertrouwen dat het goed komt.
Wij vertrouwden ondanks alles nog steeds volledig op de mogelijkheden binnen het
maatwerktraject van het Passend Onderwijs. Ook was dat voor ons de enige reden om
daar met elkaar – samen met school - op in te zetten. De negatieve houding van school
richting ons als ouders vonden wij dan ook bijzonder ongepast. Als dat is wat er gebeurt
als je de regie bij hen neerlegt en vertrouwen geeft… dan krijg je zoiets? Dan geef je wel
een totaal verkeerde boodschap af.
Wij hebben als ouders het recht om te weten waar die Veilig Thuis-melding vandaan
kwam. Het is nogal wat om als ouders zonder enige onderbouwing te worden beschuldigd van zoiets verschrikkelijks als kindermisbruik of kindermishandeling. Zo’n zorgcoördinator meldt dan letterlijk doodleuk ‘misschien is het niets hoor maar ik heb het
toch maar even gemeld.’ Hè? Dat is voor haar wel heel makkelijk om te roepen. Dan
begrijp je de consequentie van het doen van zo’n ernstige melding niet. Heb je zelf dan
wel genoeg inzicht wat je aan het doen bent en wat je met zo’n initiatief teweegbrengt bij
mensen? Niet zo verwonderlijk dat wij na zo’n onnozele uitspraak met grote gevolgen
voor ons gezin het vertrouwen in haar opzegden. Het toonde voor ons de onkunde met
Passend Onderwijs en het effect niet overzien van haar actie op het welbevinden van ons
kind. En ja ook op ons.
Uit haar uitspraken blijkt dat zij absoluut niet wist wat ze in gang had gezet. Zelf geen
kinderen, dus geen clou wat ze aanricht. Maar ach beleid gaat uit van trouwe ambtenaar,
ontwikkelt een ‘verbeterde meldcode’ die resulteert in onrecht en leed dat vervolgens
niet wordt erkend. Wij hebben het opgevat als wantrouwen en een regelrechte oorlogsverklaring aan ons gezin. Onacceptabel, helemaal met wat er op ons bordje lag. Ik word
Gemaakte afspraak: slagen = overgaan
73
er nu ik dit op schrijf er weer kwaad om. Het strafrechtelijk in gang zetten van onderwijs. Waarom doet een land dit haar eigen burgers aan.

En laat vooral jouw bijdrage in deze even binnenkomen als professional. Als je zo’n
melding doet, dan moet je daar zorgvuldig mee omgaan. Zorgvuldig omgaan is niet,
‘oh misschien is het niets hoor’. Je stort met zo’n melding een bak ellende uit over een
gezin, niet meer en niet minder. Dan mag je wel heel zeker zijn van wat je doet. Het
zou je beroepseer te na moeten zijn om mensen vals te beschuldigen zonder concreet
bewijs. Want dat is wat je met zo’n melding, in dit geval jouw melding, doet. Jij zet als
‘professional’ dit in werking. Die actie komt van jou. En haar ‘oh misschien is het niets
hoor’, werd in de brief die wij ontvingen van Veilig Thuis toch echt anders verwoord.

Zoals deze passage uit de ontvangen brief: ×