Fragment

Fragment Mokhe’lm Bhembe

Die avond zaten ze rond een klein kampvuur. Jonathan porde in de geel gloeiende houtskool waardoor gensters als vuurvliegjes opdwarrelden in de zwarte oerwoudlucht. ‘Twee kisten wapens en munitie. Het lijkt me dat Joseh de touwtjes in handen heeft.’

Alfred bladerde doorheen het zaknotaboekje van daSilva en leek zich niet aan de opmerking van Jonathan te storen. Het schijnsel van het vuur wierp een gloed op zijn hoekige gezicht en gaven het die­pere plooien en holten. Hij zei niets.

Carol werkte haar notities bij en schikte het deken waaronder ze zat wat breder over haar schouders. ‘Het verontrust me dat Joseh al een tijd lang niet te bespeuren is.’

‘Joseh is de nacht geworden,’ klonk plotseling een stem vanuit het donker. Berto hurkte naast Charlie bij het vuur neer en staarde in de vlammen. ‘Joseh is overal. Hij is de duisternis die je overal om je heen ziet, de schaduw die tussen de bomen zweeft.’ Hij blies zachtjes in het vuur waardoor het knet­terend opgloeide en dadelijk weer afzwakte. Dan veerde hij recht waarna hij zich bij de dragers die verderop bij hun tent zaten voegde.

Alfreds schouders resen en daalden in een diepe maar geluidloze zucht. Hij was niet langer geïnteresseerd in de aantekeningen van Angelina en vroeg zich af waar Joseh die idioten eigenlijk vandaan haalde.

‘Dat is bemoedigend,’ zei Jonathan cynisch. ‘We worden geleid door een geest.’

Alfred klapte geërgerd het zaknotaboekje dicht en stak het in de borstzak van zijn hemd. ‘Kom me niet vertellen hoe ik mijn werk moet opvolgen, jongeman. Dit is niet de jungle van West Londen waar je voor een ritje van A naar B een taxi voorgeschoven krijgt door simpelweg een hand op te steken!’ Hij kwam overeind. ‘Ik ga slapen, en dat zouden jullie beter ook doen.’ Hij stapte in de richting van zijn tent.

Carol keek hem na en keerde zich dan met een ver­wijtende blik naar Jonathan. ‘Waarom doe je verduiveld zo vervelend tegen hem?’

‘Hoezo vervelend?’

‘Je doet net alsof hij deze expeditie speciaal ter gelegen­heid van jouw komst heeft bedacht. Je gedraagt je als een vervelend kind dat de attractie niet leuk vindt.’

‘Het enige wat ik niet leuk vind is de positie waarin wij ons bevinden. Weet je wat in die hut gestapeld ligt? Genoeg wapens en munitie om er een leger mee te be­voorraden. Het is duidelijk dat Joseh in een of ander militant zaakje verwikkeld zit. Dat goedje moet ergens geleverd worden. Wat denk je dat daarna met ons gaat ge­beuren? Denk je dat hij zal zeggen, oké bedankt, tot ziens? We krijgen een kogel in onze bast, wellicht net zoals dat met daSilva gebeurd is; de zoveelste slachtoffers van de mysterieuze Mokhe’lm Bhembe.’

‘Je raaskalt. Joseh mag dan vele dingen zijn, hij is geen moordenaar.’

‘Durf je daar je leven voor op het spel zetten?’

Carol snoof. ‘Ik ken jouw soort. Je wilt voor de verandering je dag beginnen zonder nota’s op je bureau of instructies van een redacteur en jouw eigen onderzoeksprogramma opstellen. Niet omdat je overloopt van ambitie, maar om te weten hoe het aanvoelt om voor één keer een eigen oordeel te hebben zonder dat je de pap in de mond gegeven wordt. Je maakt deze expeditie en het vele werk dat eraan vooraf is gegaan belachelijk met jouw egotripperij. Je vraagt je niet af wat het allemaal te betekenen heeft. Het interesseert je zelfs niet. Alfred heeft zich kennelijk niet aan een amateur verwacht, en het zou me niet eens verwonderen wanneer hij jou het liefst op het eerste het beste vliegtuig naar Londen zou willen zetten. Voor mijn part mag je vertrekken, want ik vraag me af wat je hier eigenlijk komt doen?’

Ze liet Jonathan bij het kampvuur achter.

Charlie grinnikte om zijn verweesde gezicht. ‘Je moet het haar nageven Jonathan, ze heeft een aardig potje bek op. Ik denk dat ze verliefd op je is.’ Hij keek achterom, naar waar in het donker de stemmen van de dragers hoorbaar waren. Hij kon hen niet zien, maar hij wist dat ze hun wiet rookten, en zich he­mels voelden.